P1170418 (2)

Adam Waluś

„ŁUŻYCKA” FAZA CMENTARZYSKA KULTURY KURHANÓW ZACHODNIOBAŁTYJSKICH W PIÓRKOWIE, WOJ. ELBLĄSKIE

W niniejszym opracowaniu zostaną omówione w aspekcie chronologicznym i kulturowym zespoły grobowe pochodzące z najstarszej fazy istnienia cmentarzyska kultury kurhanów zachodniobałtyjskich w Piór-kowie. woj. elbląskie. Bliższe zainteresowanie się tymi materiałami wydąje się celowe zarówno ze względu na możliwość uznania ich za reprezentujące stadium przejściowe od łużyckiego stylu kulturowego do zachodniobałtyjskiego, jak również określenia na ich podstawie zakresu i charakteru powiązań kulturowych między terenami leżącymi na wschód od Wysoczyzny Elbląskiej a Półwyspem Sambijskim i Pomorzem Wschodnim u schyłku epoki brązu i w początkach wczesnej epoki żelaza. Określony walor poznawczy stawia je zatem w rzędzie najbardziej ważkich dla studiów nad przemianami kulturowymi obejmującymi w tym czasie rejon północno-wschodniej Polski.

Cmentarzysko w Piórkowie położone jest na południowo-zachodnim brzegu Jeziora Pierzchalskiego, sztucznie spiętrzonego na Pasłęce. w rozległym kompleksie leśnym administrowanym przez Nadleśnictwo Zaporowo. Stanowisko znane jest od XIX w. W latach 1904 1906 badania wykopaliskowe o charakterze ratowniczym przeprowadził w obrębie cmentarzyska A. Bezzenberger, który rozkopał 5 spośród 20 zarejestrowanych kurhanów (A. Bezzenberger 1909, s 1 n.l. Systematy-czne badania wykopaliskowe zostały natomiast podjęte w 1960 r. przez Instytut Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Do chwili obccnęj rozpoznano Szli zachowanych jeszcze kurhanów.

W świetle analizy stratygraficznej pochówków, najstarsza faza użytkowania cmentarzyska reprezentowana jest, jak dotąd, przez 10 zespołów grobowych. Wystąpiły one w kurhanie 2(V), 3(11) 14(1), Pozostałe