70580 P1170420 (2)

120    Adam Waluś

dużymi kamieniami ułożonymi w krąg. W grobach nr 7 i 10 popielnic* ustawione były natomiast na płaskich kamieniach i obwarowane kamie, niami polnymi, otoczakami i łupanymi, które je równomiernie okrywały. W pierwszym z wymienionych, funkcję popielnicy pełniła duża amfora o silnie wydętym baniastym brzuścu. przechodzącym łagodnie w stożkowato zwężającą się szyjkę i o kulisto spłaszczonym dnie. Nieco powyżej największej wydętości brzuśca była ona zdobiona podwójnym rzędem nakłuć paznokciowych, przedzielonych czterema symetrycznie rozmieszczonymi uszkami, które przed włożeniem popielnicy do komory grobowej zostały celowo odtrącone. Dolna partia omawianego naczynia była silnie chropowacona, natomiast górna starannie wygładzona. Popielnica nakryta była misą w kształcie wycinka kuli o nieznacznie pogrubionej krawędzi (ryc. 1:1). Pod podstawą popielnicy stwierdzono obecność niewielkiej jamy wypełnionej spalenizną, bryłkami węgla drzewnego oraz bardzo drobnymi spalonymi kośćmi (ryc. 2).

Popielnicę z grobu nr 10 określić można natomiast'jako naczynie w przybliżeniu dwustożkowate o łagodnie zaokrąglonym załomie brzuśca. krótkiej stożkowato zwężąjącej się szyjce o prostej krawędzi wylewu oraz płaskim, słabo wyodrębnionym dnie. Nieco powyżej największą) wydętości brzuśca znajdowały się dwa taśmowate uszka rozmieszczone symetrycznie, również celowo odtrącone. Powierzchnia zewnętrzna lekko wygładzona, jasnobrązowo-żółta. Pokrywę popielnicy stanowiła misa w kształcie wycinka kuli o nieznacznie pogrubionej krawędzi (ryc 1:4).

Dwa pozostałe groby ujawnione pod nasypem omawianego kurhanu należały do kategorii skrzynkowych. W grobie nr 8 czworokątną w przybliżeniu komorę tworzyło sześć kamieni i płyt kamiennych. Wewnątrz, na płaskiej płycie, stała popielnica o silnie wydętym baniastym brzuścu, przechodzącym łagodnie w krótką lejkowatą szyjkę z dwoma odtrąconymi taśmowa ty mi uchami umieszczonymi pierwotnie nieco powyżąj największej wydętości brzuśca oraz z płaskim, słabo wyodrębnionym dnem. Była ona nakryta misą w kształcie wycinka kuli o prostej krawędzi. Oba naczynia miały powierzchnie zewnętrzne wygładzone, jasnobrunatno-żółte (ryc. 1:3). Skrzynia przykryta była dużym płasko* wypukłym kamieniem otoczonym dwunastoma mniejszymi, ułożonymi ściśle jeden obok drugiego (ryc. 3).

W grobie nr 9 skrzynia zbudowana była z sześciu płaskowypukłych kamieni i płyt kamiennych. Pięć z nich tworzyło ściany komory grobowej, natomiast szósty jej dno. Skrzynia ta nie miała wieka. Wewnątrz komory znajdowały się fragmenty naczynia o kulistym dnie i baniastym brzuścu oraz misy w kształcie wycinka kuli, obsypane niewielka ilością spalonych kości i drobnymi węglami drzewnymi

Ryć. 3. Plórkowo, woj. Elbląg. Kurhan 2 (V), groby nr 8 i 9. Fot. M. Dąbski

Ponieważ fragmenty obu naczyń były starannie poukładane jeden w drugim, można domniemywać, że przed włożeniem ich do grobu zostały celowo rozbite (ryc. 3). Oba opisane groby założono w jamach wypełnionych szczątkami stosu.

Kolejną grupę pochówków, stwierdzoną pod nasypem kurhanu, stanowiło sześć popielnic o dnach kulistych, zdobionych bogato rytymi kreskami w układzie geometrycznym. Stały one na prostokątnym bruku kamiennym usytuowanym w południowej partii kurhanu. Pod północną krawędzią bruku znajdował się opisany wyżej grób nr 10.

W górną partię nasypu tego samego kurhanu wkopany został natomiast grób z obwarowaniem kamiennym w formie skrzyni, z czterema pochówkami popielnicowymi. Popielnice ustawiono na owalnym bruku z płaskich otoczaków, od góry nakryte były natomiast płaską płytą kamienną.

Funkcję popielnic pełniły w przypadku omawianego grobu duże dwuuche amfory o powierzchniach zewnętrznych lekko chropowaco-nych. Dwie z nich miały kulisto wydęte brzuśce, przechodzące łagodnie w krótkie lejkowate szyjki, po dwa duże taśmowate ucha umieszczone w miejscu największej wydętości brzuśca oraz kulisto spłaszczone i kuliste dna (ryc. 4:1 i 3). Dwie pozostałe cechowały natomiast baniaste brzuśce oraz płaskie, słabo wyodrębnione dna. Brzeg dna jednej z nich zdobiony był rzędem dołków palcowych (ryc. 4:2 i 4). Wszystkie te popielnice miały celowo odtrącone ucha umieszczone pierwotnie w