P1360886

f 66

SZTUKA AKTORSKA XX WIEKU

Wybrał mocno zbudowanego studert-ta, pokazał mu, jak utrzymać się pewnie na nogach chwyciwszy się stojącego z tyłu stołu i przydając ciału elastyczności. Następnie sam zagrał pan-tomimicznie skradanie się i skok na klatkę piersiową z prawym kolanem na żebrach studenta. Prawą ręką wyciągnął zza pasa wyimaginowany sztylet, pchnął partnera w szyję i zeskoczył z niego. Zraniona postać osunęła się na podłogę, a napastnik wyprostował się,

To ćwiczenie zostało wprowadzone do spektaklu w taki sposób, jak skok na klatkę piersiową do insceni-zacji Rogacza wspaniałego Crom-melyncka z 1922 roku, kiedy to Cooper rzucił się do drzwi i wskoczy) na pierś nie spodziewającego się niczego Bruna.

Co ciekawe, wersja tej etiudy została zaprezentowana w krótkim układzie tanecznym Eisensteina z 1947 roku, zatytułowanym Ostatnia rozmowa i wykonywanym przez członków Baletu Bolszoj, Ten taniec był ostatnim twórczym dokonaniem reżysera, przygotowanym na podstawie ostatniego aktu Carmen Bizeta, w którym niewierna bohaterka została podczas tańca zamordowana, Eisenstein nie odtworzył etiudy w dosłownym kształcie, lecz przygotował własną jej wersję. Były to czasy, gdy nazwisko Meycrholda zostało w Związku Radzieckim skazane na zapomnienie i najmniejsza wzmianka na jego temat groziła niebezpieczeństwem. Eisenstein stworzył dzieło z nieoczekiwanie wzruszającym finałem, które na pewnym poziomie wydawało się pożegnaniem i pełnym żalu, ale rozpaczliwie koniecznym zerwaniem z Mistrzem. Choreografia stała się tu żywym świadectwem trwałości i wszechstronności twórczej Meycrholda.

Ćwiczenie Strzelanie z luku jest jednym z najbardziej znanych w biomechanice, ale znacznie trudniej przenieść je do spektaklu niż Skok na

piersi. Studenci-aktorzy w szkole Meycrholda w latach dwudziestych uczyli słę go najpierw w uproszczonej wersji:

Lewa ręka wygląda tak, jakby niosła łuk, lewe ramię wysunięte. Kiedy student dostrzega cel, zatrzymuje się rozkładając ciężar ciała równomiernie na obie nogi. Prawa ręka zataczając łuk przenosi się do tyłu, aby wyjąć wyimaginowaną strzałę z kołczanu na plecach. Ruch ręki wpływa na układ całego ciała i jego ciężar przenosi się na nogę pozostającą z tyłu, Dłoń znajduje strzałę i zbliża ją do łuku. Ciężar ciała przenosi się na przednią nogę. Strzała zostaje założona, Wyimaginowany łuk zostaje naciągnięty, ciężar ciała przenosi się ponownie na tylną nogę. Strzała zostaje wypuszczona z łuku, Ćwiczenie kończy podskok i okrzyk.*®

Później studenci odkryli pełną wersję tego ćwiczenia. Rozpoczynało się ono i kończyło Daktylem.

Strzelanie z łuku

Pozycja wyjściowa taka jak w Daktylu.

1) . Powolny obrót w lewą stronę na

dużym palcu prawej nogi i lewej pięcie, ręce po bokach.

2) , Ugnij i wyprostuj kolana, błyska

wicznie przenieś lewą dłoń na lewy bark, całkowicie zginając lewą rękę, następnie ją wyprostuj wskazując palcem w dół na wyimaginowany łuk leżący na ziemi, Pauza.

3) , Powoli ugnij kolana, tułów wypro

stowany, ręce po bokach,

4) , Lewa ręka wędruje błyskawicznie

w kierunku podłogi (aby podnieść wyimaginowany Tuk), przyjmuje na siebie ciężar całego tułowia, który znajduje się teraz w pozycji równoległej do podłogi; prawa ręka wyciągnięta pionowo w górę, nogi ugięte, ciężar przeniesiony na lewą nogę,

Puuza.

Oarln, op, cit.