P4250145

230

Funkcja F z rysunku VI. 13	Bp	(21.8)
(straty ę. i tu pomijamy). Znając współczynnik strat	obliczamy
	•e 1 I	(22)
prędkość wypływu	«> - fWi,.	(23)
straty w kierownicy dh^ =	-2 yd-^-yC,	(24)

i możemy skonstruować trójkąt wlotowy (rys. VI 1.24), znaleźć prędkość wlotową względną

w, = _y/cj+u³—2uc_lco$ati    (25)

oraz kąt wektora w, z równania

tg/?i

sin z,

cosz, — m/c, ’

(26)

Z kolei ustalamy wysokość łopatek wirnikowych. Wysokość tych łopatek w płaszczyźnie wlotowej t₂ przyjmujemy nieco większą od wysokości kierownic stosując odpowiednie przykrycia (rys. VII.25).

W stopniu tarczowym z niezbyt długimi łopatkami przyjmuje się

(27)

Al_w = 1,0—1,5 mm, = 1,5 —2,0 mm.

Większe wartości są szkodliwe, prowadzą bowiem do dodatkowych strat związanych z podsysaniem pary z przestrzeni pozałopatkowych. (W ostatnich

Rys. VI1.2S. Kształt kanału merydionalnego i przykrycia łopatek

stopniach turbin kondensacyjnych przykrycia mogą wynosić 20 mm i więcej.)

W przypadku budowy bębnowej i łopatek bez bandaży, wysokość łopatki wirnikowej na wlocie f₂ wynika bezpośrednio z kształtu kanału przepływowego, który powinien mieć płynne ograniczenia.

Kąt wylotowy f}₂ dobiera się z relacji (YII.78)

lub, wygodniej, z równania ciągłości

(29)

gdzie długość łopatki /₂ przyjmujemy według kształtu kanału. Zakładamy tu

P2 ⁼ Pif

Jeżeli chcemy mieć ograniczenia cylindryczne u stopy i u głowy, przyjmujemy

l₂ = l'₂ = l_x+(AI_w+AL).

(30)

Teoretyczna prędkość wylotowa potrzebna do obliczenia kąta fi₂ wynosi

Teoretyczna liczba Macha

(31)

(32)

Objętość właściwą v_2t odczytujemy z wykresu entropowego (rys. VIi.23). Znając kąty i liczbę Macha, dobieramy z Atlasu profili odpowiedni profil roboczy.