PICT5513

Niszczenie piany trwałej

jest

rbu-

>we.

fc.'.

22.1. WŁAŚCIWOŚCI PIANY

Piana jest układem dwufazowym, w którym fazą ciągłą jest ciecz, a rozproszoną gaz. Czyste ciecze pienią się bardzo słabo, a powstała piana szybko zanika. Obecność w układzie składnika powierzchniowo czynnego nadaje pianie trwałość, tzn. przedłuża czas jej istnienia nawet do kilkunastu godzin.

Piana towarzyszy wielu procesom jednostkowym. W jednych przypadkach (jak flotacja, oczyszczanie gazów) wytwarza się ją celowo i stanowi ona o istocie procesu, w innych natomiast (jak np. procesy biotechnologiczne, destylacja) powstaje jako układ uboczny, przeszkadzający w prowadzeniu procesu.

Niezależnie od roli, jaką piana spełnia w danym procesie, jest taka faza procesu, w której pianę należy zniszczyć, tzn. doprowadzić do zaniku układu dwufazowego.

Układ pianowy charakteryzują następujące wielkości:    zdolność piano

twórcza roztworu, trwałość piany, zawartość cieczy w pianie oraz stopień rozproszenia gazu.

Zdolność pianotwórczą roztworu definiuje się jako ilość piany powstałej z danej ilości cieczy w określonych warunkach. Trwałość piany określa się jako czas połowicznego jej zaniku lub ułamek, jaki pozostanie z jej początkowej ilości po upły-wie pewnego czasu. Nie udało się dotychczas ustalić bezwzględnych kryteriów oceny tych parametrów piany, stosuje się więc metody porównawcze [l. 2}. Najczęściej stosowaną metodą równoczesnego określenia zdolności pianotwórczych roztworu oraz trwałości piany jest metoda Rossa-Milesa [13- Zdolność pianotwórczą danego roztworu określa się w niej jako wysokość słupa piany powstałej w wyniku wypływu y*) ml roztworu * wysokości 900 mm na powierzchnię 50cm² tego samego roztworu, mierzoną po upływie 1 min.

Wskaźnikiem trwałości piany jest natomiast stosunek wysokości słupa pianv po łO i l min [3j.

Ze względu na zawartość cieczy w pianie oraz wynikający z tego kszt »łt pęcherzyk* w powietrza rozróżnia się [4, 5}

**    *“*«•«.y mMinih im___