P3109106

W transakcji są stosowane terminy: waluta ceny i waluta płatności. Waluta c«ay to waluta, w której jest określana cena towaru, waluta płatności natomiast to wabia, _w której następuje zaplata. Waluta ceny nie musi odpowiadać walucie płatności W transakcji z firmą szwajcarską można na przykład ustalić cenę towaru we frankach szwajcarskich, a zapłata może nastąpić w dolarach USA. Najchętniej kontrahenci zagraniczni chcą ustalać ceny w swojej krajowej walucie. Jeżeli termin realizacji trans-akcji jest krótki, to można na to wyrazić zgodę. Jeżeli natomiast upływa dłuższy czas między zawarciem transakcji a jej realizacją, to w eksporcie korzystniej jest przyjąć cenę w walucie mocnej (np. frank szwajcarski, jen japoński, dolar USA), która nic traci na wartości w stosunku do innych walut. W imporcie lepiej jest podać ceaę w walucie słabej, której wartość obniża się w stosunku do innych walut.

Cena zależy również od tego. który z kontrahentów płaci za transport i do jakiego miejsca oraz kto ponosi pozostałe koszty i ryzyko związane z dostawą. Dlatego ustalając cenę, należy podać formułę handlową odnoszącą się do podanej ceny. Formuły loko i franko zostały przedstawione w punkcie traktującym o umowie o dostawę. w rozdziale omawiającym zbyt w przedsiębiorstwie.

Ze względu na sposób podania ceny można wyróżnić cenę stałą i cenę zmienną Cena stała, zwana również ceną flki (ang. fixed price). nie podlega zmianom w czasie obowiązywania transakcji i jest stosowana w krótkim cyklu dostawy, zwłaszcza w stosunku do towarów konsumpcyjnych i surowców. Jest kilka wariantów ceny zmiennej, np. cena dnia dostawy, opierająca się na cenie giełdowej lub cenie rynkowej w danym dniu. albo cena ruchoma. Cenę ruchomą stosuje się głównie w handlu sprzętem inwestycyjnym (np. maszyny, urządzenia, kompletne obiekty), kiedy termin dostawy jest odległy od zawarcia transakcji. Zamicszczu się wtedy klauzulę zmienności cen, która umożliwia sprzedającemu zmianę ceny wynikającą ze zmian cen surowców, robocizny i innych składników kosztów obiektu dostawy.

Tennin dostawy może być określany różnie. Najlepiej jednak ściśle precyzować ten tennin, określając konkretną datę albo okres (np. od I do 10 czerwca). Jest to bardzo istotne, gdyż taki tennin określa, od jakiego momentu ryzyko związane z przesyłką przechodzi na kupującego. Niezbyt precyzyjne zwroty, np. natychmiast, niezwłocznie, szybko, mogą być różnie interpretowane, chociaż istnieje zwyczajowi interpretacja tych określeń. Termin „natychmiast" (ang. anmediately) jest rozumiany w transporcie morskim w ten sposób, że towar powinien być załadowany na pierwszy statek odchodzący w kierunku portu przeznaczenia, jednak odchodzący nie później niż w ciągu i dni. W transporcie lądowym oznacza to załadowanie na środek transportu 1 ciągu 8 dni. Określenie „jak najprędzej" (ang. as soon as possible) oznacza wysyłkę pierwszym statkiem, określenie zaś „szybko" (ang. pronu albo quick) oznacza wysyłkę towaru w okresie od 10 do 21 dni w transporcie lądowym i do 30 dni w transporcie morskim. Niekiedy jednak termin pronu może być interpretowany różnie. np. określenie to na giełdzie metali w Londynie oznacza wysyłkę w okresie od 3 do 5 dni. Federacja Handlu Drewnem (Timber Tmde Federarion) w Wielkiej Brytanii tym terminem określa natomiast dostawę wykonaną do 45 dni.

Odbiór towaru jcsi rozumiany zwykle jako kontrola jakości towaru oraz jako fizyczny akt przekazania towaru. Warunki odbioru podawane przy zawieraniu transakcji określają: miejsce i termin odbioru, kto dokonuje odbioru, jakie badania mają być przeprowadzone oraz rodzaj dokumentów sporządzanych przy odbiorze. W trakcie kontroli jakości następuje sprawdzenie cech towaru z jakością ustaloną w umowie oraz sprawdzenie kompletności dostawy, co mogą przeprowadzić przedsiębiorstwa rzeczoznawstwa i kontroli (np. Polcargo. przedsiębiorstwa Supervise. Centralny Inspektorat Standaryzacji) i inne organy autorytatywne uznawane przez kontrahentów.

Każdy z kontrahentów zmierza do tego. by miejscem odbioru byt jego kraj. sprzedawca - u siebie, najbliżej swojej siedziby, kupujący zaś — najbliżej miejsca przeznaczenia, gdyż wtedy odpowiedzialność za pogorszenie stanu jakości towaru aż do tego miejsca ponosi sprzedający.

Warunki płatności obejmują termin płatności, formę płatności, miejsce i sposób płatności. Najkorzystniejszymi warunkami płatności są takie, które gwarantują pewność zapłaty i zapewniają jak najszybszy wpływ waluty. Rozróżnia się dwie podstawowe formy płatności: płatność gotówką stosowaną głównie dla towarów masowych i konsumpcyjnych oraz płatność kredytową dla dostaw dóbr inwestycyjnych. Płatność gotówkowa w handlu zagranicznym jest wtedy, gdy zapłata za towar następuje w formie zaliczki, a więc przed dostawą towaru, równocześnie z dostawą towaru lub w krótkim czasie po dostawie, który to czas zwyczajowo określa się do 30 dni. Ootówkowymi sposobami płatności są: czeki, przekazy, akredytywy i inkaso. Kredytowanie płatności oznacza odroczenie zapłaty za zgodą sprzedającego o określony czas w stosunku do terminu płatności. Najczęściej spotykanym w handlu zagranicznym kredytem krótkoterminowym jest kredyt wekslowy. Pojęcie czeku i weksla zostanie omówione w następnym rozdziale, pozostałe formy zapłaty w handlu zagranicznym zostaną zaś szerzej przedstawione w drugiej części podręcznika, w rozdziale omawiającym rozliczenia międzynarodowe.

<10.2.3. Przygotowanie i realizacja transakcji eksportowej i importowej

Istotą czynności związanych z przygotowaniem transakcji eksportowej jest ustalenie celowości i możliwości zawarcia umowy (kontraktu) na sprzedaż za granicę danego towaru lub usługi. Na wstępie należy sporządzić kalkulację w celu ustalenia kosztu jednostki towaru, co stanowi podstawę ceny oferowanej odbiorcy, leżeli sprzedaż następuje za pośrednictwem przedsiębiorstwa handlu zagranicznego (phz). to w skład kalkulacji wchodzą następujące pozycje: cena zakupu płacona krajowemu dostawcy (producentowi) liczona z dostawą franko granica lub do portu załadowra-nła, łącznie z załadowaniem na statek (cena FOBk koszty eksportowe (np koszty opakowania specjalnego, dokumentacji, spedycji, odbioru jakościowego), komy transakcyjne (np. prowizja agenta, koszty bankowe) oraz ryczałt eksportowy, czyli marża handlowa phz. leżeli towar jest sprzedawany na warunkach kredytowych, to