rośliny I (4)

Widłak wroniec

Lycopodium sclsgo, A

Bylino o łodydze długości do ok. 25 cm. Jest to roślino wyżynnych wrzosowisk i skalnych zboczy. W Polsce spotykano głównie.w gó-roch, o no nizinach czasami w cienistych lasach. Unika wapnia, lubi gleby kwaśne i wilgotne. U gatunku tego nie występują kłosy zarodnikowe. o zorodnie znajdują się w katach liści, na młodych pędach. Zarodniki dojrzewają od lipca do października.

Widłak wroniec dawniej był bardzo często używany jako roślina lecznicza. Wywar z widłaka stosowano zewnętrznie przeciw pasożytom (wszom i pchłom) zarówno u ludzi, jak i u zwierząt, wewnętrznie zaś jako środek przeczyszczający i wymiotny.

Widłak spłaszczony

Lycopodium complanatum, B

Należy do ładniejszych widłaków. Jego dość długa, pełzająca łodyga wydaje gałązki nadziemne, wielokrotnie się rozgałęziające, do -40 cm wysokości. Gałązki te charakteryzują się grzbietobrzuszną symetrią wywołaną ustawieniem liści. Liście są lancetowate i ostre. Kłosy za-rodnionośne wyrastają na długich trzonkach (zwykle |xj 2 do (• na jednym trzonku). Zaradnie dojrzewają od lipca do września.

Widłak ten występuje na stanowiskach bardziej suchych niż inne gatunki widłaków-, głównie w lasach iglastych, zwłaszcza sosnowych, i na wrzosowiskach. Czasami spotykany jest na cmentarzach.

Widłak alpejski

Lycopodium alpinum, C

Widłak z długim, pełzającym pędem i mocno rozgałęzionymi, wzniesionymi cło góry gałązkami, na których końcach znajdują się pojedyncze, siedzące kłosy. Gałązki tego widłaka są w przekroju czterokan-ciaste z nakrzyżleglymi liścimi jednakowej wielkości.

W Polsce widłak alpejski spotykany jesl jedynie w górach - na halach i wśród skał.

'./sJiWtea 0/

13