P3200024

4.1.3. Metody grupowania    M^el

Istnieje ogromna liczba metod grupowania. W literaturze podaje się dużo propozycji ich    ^^cl

klasyfikacji, rozpatrywanych z różnych punktów widzenia. Przykładowo jedną z klasyfi-    ^fl3"

kacji przedstawili P.H.A. Sneath i R.R. Sokal (1973), którzy uwzględnili 8 kryteriów: roz-    *

poczęcie procesu grupowania, hierarchię grup, rozłączność grup, sposób grupowania, wy-    *

bór (kryterium) grupowania, algorytm, wagi grup i możliwość uczenia się. Podziały te nie    ^

są rozłączne. Ze względu na możliwości wykorzystania metod do interesujących nas struktur obiektów w tej pracy podzieliliśmy metody grupowania na 4 klasy: metody hierarchiczne, optymalizacyjno-iteracyjne, obszarowe i pozostałe.    ^r>'

Metody hierarchiczne charakteryzują się tym, że w ramach nich skupienia tworzą drzewa binarne. Uzyskiwana hierarchia (jedne skupienia są zawarte w innych) pozwala na uzyskanie pełnej informacji o strukturze skupień i strukturze obiektów. Metody te w porównaniu z pozostałymi najmniej zniekształcają informację o obiektach, są najłatwiejsze w interpretacji wyników i najlepiej opracowane pod względem metodologicznym i programistycznym. Z tego względu są najczęściej stosowane w praktyce. Najpoważniejszym ich ograniczeniem są wymagania pamięci, przez co nie mogą być stosowane w analizie dużych zbio

rów obiektów.

Metody optymalizacyjno-iteracyjne dokonują wstępnego podziału zbioru obiektów na k    Pit

rozłącznych podzbiorów (skupień), a następnie przyporządkowanie obiektów jest poprą-    (w

wiane w kolejnych iteracjach. Liczba skupień k jest ustalana z góry przez badacza. Sku-    la

pienia nie tworzą struktury hierarchicznej, a obiekty mogą przechodzić z jednej grupy do    ni:

innej.    d;

Metody obszarowe służą do wykrywania w przestrzeni grupowania takich obszarów, które charakteryzują się dużą gęstością obiektów i są oddzielone obszarami o mniejszej gęsto-    R

ści. W szczególności obszary te mogą stanowić /j-wymiarowe kule o ustalonych promieniach. Obiekty zawarte w jednej kuli są zaliczane do tego samego skupienia.

Do pozostałych metod można zaliczyć metody tworzące skupcnia nierozłączne (zachodzące na siebie) albo metody, w których skupienia są zbiorami rozmytymi (przynależność obiektu do danego skupienia jest określona przez funkcję przynależności z przedziału 10; 11)