Scan0025 (24)

-    Marzenia rzadko się spełniają - westchnął Max.

Tonio skinął głową.

-    Ale tak miło mieć nadzieję. - A potem dodał: -I pojawił się akurat wtedy, jak wynajęliśmy ten budynek.

-    Moment - wtrąciłam się. - Całe to „będziecie wiedzieli, jak znajdziecie” było dlatego, że chowaliście się przed jednym facetem? W końcu to tylko jeden facet, tak?

-    Ma sporo wpływów jak na jednego faceta - ponuro stwierdził Max.

-    Jest strasznie mściwy - dodała Floss.

-    Zna też odpowiednich ludzi - powiedział Tonio. -Wie, jak łatwo wpędzić kogoś w kłopoty. Wynajduje luki prawne jak nikt.

Nicholas, Łucja i ja tkwiliśmy tam jak nieproszeni goście. Słuchaliśmy. I najwyraźniej żadne z nas nie wiedziało, co powiedzieć, bo staliśmy tak i czekaliśmy.

Zapiszczał minutnik, który ustawialiśmy tak, by dzwonił dziesięć minut przed rozpoczęciem przedstawienia. Zabrzmiał jakby z bardzo daleka. Łucja lekko podskoczyła. Nicholas dodał, prawie do siebie:

-    Ja też już całkiem nieźle wynajduję luki. - Ale mówił cichutko i nikt nie skomentował jego stwierdzenia.

Floss westchnęła.

-    Dziesięć minut. Postarajcie się.

Pomimo Majora i tego ponurego nastroju, którego właściwie nie rozumiałam, daliśmy dobre przedstawienie. Publiczność wyglądała na zachwyconą, a to przynajmniej połowa sukcesu. (Druga to czysta przyjemność z dobrego widowiska i umiejętność przezwyciężenia wszystkich tych lęków, które kryją się w zakamarkach umysłu).

L

Dwa przedstawienia temu zaczęliśmy włączać publiczność do spektaklu, gdy czuliśmy, że jest na to gotowa. To oznaczało otwarcie kulis i zapraszanie gości. Dlaczego Tonio zdecydował, że wieczór, kiedy na widowni siedział Major, był odpowiedni, do tej pory nie rozumiem. Najwyraźniej Max też nie rozumiał.

-    Nie dziś, naprawdę. Nie dziś - mówił Toniowi.

-    Nie przyjdzie - odpowiedział pogardliwie Tonio.

-    A jeśli tak?

-    To nic - odrzekł stanowczo Tonio. - Nic nie może mi zrobić.

-    Czego jeszcze nie zrobił? - zapytał Max. Może chciał zabrzmieć szyderczo, ale mówił zbyt delikatnie. -Dlaczego chcesz ryzykować?

-    Wiem, co mogę, a czego nie mogę. Co powinienem, a czego nie - warknął Tonio. - Nie będzie mi podstarzały bokser mówił, jak mam żyć.

Tuż przy mnie Łucja jęknęła.

-    Persja - wyszeptała - zrób coś. Powstrzymaj ich.

Doskonale wiedziałam, o co chodzi Łucji. Tonio nigdy nie mówił Maxowi nic brutalnego. Od kiedy ich poznałam, zawsze rozmawiali, śmiali się, nawet kłócili, ale ani razu nie słyszałam, by któryś z nich zwrócił się do drugiego tak niegrzecznie. A już na pewno nie słyszałam, żeby jeden z rozmysłem mówił drugiemu coś niemiłego.

Spojrzałam na Łucję. Wyglądała na spłoszoną, zupełnie jakby gonił ją ktoś z wielkim kijem.

-    Łucja, znajdź Nicholasa. I przyprowadź go tutaj -poprosiłam ją.

Spojrzała na mnie wielkimi przerażonymi oczami.

-    Łucja - powtórzyłam, tym razem potrząsając ją za ramię. - Możesz znaleźć Nicholasa? Proszę.

51