Scan0056 (15)

SSSSWSąSKSB

£ '

na miejsce przeznaczenia z pustym wozem. Podobnie może być z oficerem, chorążym czy podoficerem, który szkoląc podwładnych nie przestrzega zasad nauczania. On również gubi po drodze swoich żołnierzy; «galopując» z materiałem szkole-" nia nie spostrzega, że szkoleni za nim nie nadążają, nie rozumieją tego, co im przekazuje, a przez to nie osiągają pozytywnych wyników”. Z kolei zabiera głos student A. F.- oświadczając, że cytat ten doskonale ilustruje istotę zasad szkolenia wojskowego. „Dopiero teraz — stwierdza — uświadomiłem sobie, dlaczego przestrzeganie zasad nauczania w szkoleniu żołnierzy jest takie ważne i konieczne”. Podobną opinię na temat tego cytatu wyrażają studenci Z. R. i S. J.

Godz. 18,34. Kierownik grupy studenckiej patrząc na zegarek stwierdza, że dyskusja nad zasadami szkolenia wojskowego trwała za długo. „Powinniśmy — mówi — przyspieszyć omawianie dalszych zagadnień. Zajmę się zatem osobiście klasyfikacją form oraz metod nauczania i uczenia się”. Student A. F. chciałby omówić formy organizacyjne pracy dydaktycznej w wojsku. Kierownik zespołu: „No dobrze, ale nie przedłużaj zbytnio wypowiedzi”. Student A. F. czyta z notatek: „Przez formy nauczania rozumiemy zewnętrzną organizacyjną stronę procesu kształcenia żołnierzy. Określając warunki procesu dydaktycznego, formy nauczania precyzują jego miejsce, czas oraz wyjaśniają dla kogo, w jakim układzie i w jakim celu organizuje się poszczególne przedsięwzięcia szkoleniowe”. Następnie wymienia oraz przedstawia charakterystykę takich form organizacyjnych pracy dydaktycznej w wojsku, jak: a) zajęcia teoretyczne prowadzone w sali wykładowej; b) zajęcia praktyczne w warsztatach szkolnych, parku samochodowym, działowniach. laboratoriach, ośrodkach obliczeniowych; c) zajęcia seminaryjne; d) ćwiczenia dowódczo-sztabowe, ćwiczenia na mapach, ćwiczenia szkieletowe; e) podróże połowę (taktyczno-operacyjne, historyczno-wojskowe, geograficzno-wojsko-we); f) wycieczki szkoleniowe; g) prace pozalekcyjne; h) praktyki szkoleniowe. Student B. W. stwierdza:"",Nie powiedziałeś nic o takich formach organizacyjnych szkolenia wojskowego, jak: praca jednostkowa, praca zbiorowa i praca zespołowa”. Następnie krótko je omawia.

Godz. 18,48. Kierownik zespołu kontynuując omawianie trzeciego zagadnienia podaje definicję metody nauczania. „Metoda szkolenia oznacza taki racjonalny sposób organizowania umysłowej !i praktycznej działalności poznawczej żołnierzy, / który opierając się na ich świadomości i aktywności zapewni im opanowanie wiedzy, umiejętności i nawyków jej stosowania oraz będzie rozwijać ich zdolności, zainteresowania i światopogląd naukowy”. Następnie przedstawia ogólną charakterystykę następujących metod dydaktycznych: a) metody słowne (opis, opowiadanie, wykład, referat, odczyt, pogadanka, dyskusja); b) metody poglądowe (pokaz, pozoracja); c) metody praktyczne (metoda laboratoryjna, ćwiczenie, instruktaż, samodzielna praca na sprzęcie ćwiczebnym lub rzeczywistym).

Godz. 19,08. Przerywając swoje wystąpienie kierownik grupy studenckiej stwierdza, że nie udało się omówić wszystkich zagadnień, które będą rozpatrywane na seminarium. Musimy się jeszcze raz dzisiaj spotkać po kolacji w ramach dobrowolnej nauki własnej w -celu przedyskutowania aktywizujących metod szkolenia w wojsku, dydaktyczno-wychowawczych funkcji kontroli i oceny wyników szkolenia oraz metod sprawdzania wiedzy i umiejętności żołnierzy”.

Godz. 19,10. Apelując do studentów, aby wszyscy punktualnie, tj. o godz '20,00, stawili się w sali wykładowej nr 6, kierownik zespołu B. W. ogłasza koniec obowiązkowej nauki własnej. Studenci wychodzą z sali.

Ocena przytoczonej sytuacji dydaktycznej wytworzonej przez studentów I roku studiów w czasie obowiązkowej nauki własnej nie jest rzeczą łatwą. Nie była to klasyczna sytuacja zadaniowa, gdyż zawierała zarówno znamiona sytuacji recepcyjnej, jak i problemowej. Analizując jej przebieg należy stwierdzić, że największą aktywność w rozwiązywaniu zadań dydaktycznych przejawiał kierownik grupy studenckiej B. W. Trafnie wyjaśniał on istotę głównych ogniw procesu nauczania i uczenia się, prawidłowo zarysował klasyfikację podstawowych metod dydaktycznych oraz nieźle przedstawił ich ogólną charakterystykę. Cenne na ogół były również jego propozycje, które w poprawny sposób uzupełniały wypowiedzi pozostałych członków zespołu studenckiego. Wszystkie jednak wystąpienia studenta B. W. zmierzały w kierunku przekształcenia danej sytuacji zadaniowej w sytuację recepcyjną. Dlatego też

107