Scan0064 (7)

trafiam na wspaniałe drinki. - A gdy nic nie odpowiedziałam, dodał: - Oczywiście zapłacę ci. I obiecuję, że nie magicznym złotem.

-    Proponujesz mi pracę?

-    No tak. Przecież mówię.

Uśmiechnęłam się szeroko.

-    No, mniej więcej. I tak bardzo chętnie się do tego wezmę.

-    Do czego? - Ze schodów zeszła Floss, a za nią Nicholas i Tonio.

Wszyscy wyglądali na tak zrelaksowanych, beztroskich, że prawie ich nie poznałam.

-    Persja, to super - ucieszył się Nicholas, gdy wyjaśniłam, o co chodzi.

Ale jego wzrok był przykuty do mojego pustego talerza, nie do mnie. Bron to zauważył.

-    Czy ktoś jeszcze jest głodny? - spytał, a potem nastąpił straszny raban, gdy pozostali Banici i jeden gryf (do tego czasu na dole znaleźli się wszyscy) kręcili się w tę i z powrotem pomiędzy stołami a kuchnią.

Gdy pojawił się Rohan z przerzuconym przez ramię fartuchem, talerze były wręcz wylizane do czysta. Zatrzymał się w drzwiach, rozejrzał wśród pobojowiska w jadalni i ciężko westchnął. Zabrzmiało to, jak sądzę, niczym westchnienie zmęczonego smoka.

-    Niedługo pojawią się goście na lancz. - I znów westchnął.

Bron poklepał Rohana po ramieniu i spojrzał ze współczuciem.

-    Zajmę się tym, nie martw się.

Rohan zerknął na niego zaskoczony.

-    Sam?

Bron się roześmiał.

-    No cóż...

W tym samym momencie pojawiła się za Bronem męska wersja Floss.

-    Freddy - powiedziała na wydechu Łucja, co zabrzmiało jak wiosenna bryza przelatująca wśród młodych żonkili.

Floss poderwała głowę do góry, a moment później całe ciało. Trzema wielkimi krokami pokonała dzielącą ich przestrzeń i rzuciła się na szyję swojej męskiej wersji. Nawet gdyby Łucja nie wypowiedziała jego imienia, to i tak domyśliłabym się, że to Fred. Miał takie same puszyste jak dmuchawce włosy.

-    Czyli tęskniłaś? - spytał.

-    Zawsze tęsknię.

-    Mogłabyś zostać w domu. - Słowa Freda zabrzmiały smutno, ale najwyraźniej Floss tego nie zauważyła.

Odsunęła się, jakby liznął ją ogień - sztywno i poważnie.

-    Nie wróciłam po to, aby znów o tym dyskutować.

Fred uniósł obie ręce w geście poddania.

-    Pokój, pokój. Nie proszę cię o to. Po prostu tak powiedziałem.

-    I to delikatnie, Floss. - Łucja stała obok nich i rzucała Floss ponure spojrzenia, a Nicholas i ja patrzyliśmy uważnie, by nie uronić ani słowa.

-    Witaj, Łucjo - odezwał się Fred.

W jego tonie pojawiło się coś, czego nie było wcześniej, gdy rozmawiał z Floss. Jakaś delikatność, wręcz pieszczota. Najwyraźniej zainteresowanie nie było tylko ze strony Łucji.

Ale w tymczasie Tonio i Max poderwali się na nogi i zaczęli potrząsać ręką Freda. Nicholas i ja dopilnowaliśmy, aby nas też przedstawiono, i szybko w sali zrobiła

128 9 - Mrok kwiatów 129