Scan0097 (3)

jak stawiasz prawą stopę, gdy idziesz. W ubraniach, które nosisz, i w biżuterii, której nie nosisz. To wszystko się sumuje, tworząc zgrabną, persjową paczuszkę, która po prostu... - przerwał i cofnął się odrobinę. - Po prostu jest tobą.

Pocałował mnie i był to cudowny, długi pocałunek. Praktyka czyni mistrza. Gdy przestał, dodał:

-    Podoba mi się.

Brakowało mi tchu i kręciło mi się w głowie. Ałe było zupełnie inaczej, niż mówił.

-    Mylisz się - wyszeptałam. - To ty jesteś jak świetlik. We mnie nie ma nic wyjątkowego.

-    Tak myślisz?

Pokiwałam głową.

-    To sprawia, że jesteś jeszcze wspanialsza.

-    Cieszę się, że ci się to podoba - powiedziałam i odetchnęłam głęboko. - Że ja ci się podobam. - Czułam się onieśmielona, bo zawsze trudno jest szczerze rozmawiać o takich sprawach. Mimo to mówiłam dalej. - Naprawdę się cieszę, chociaż brzmi to niezbyt adekwatnie i dojrzale, a nie chciałabym, byś tak to odebrał.

Całe szczęście, że było ciemno. Łatwiej jest rozmawiać po ciemku. Ewidentnie Nicholas podzielał tę opinię.

-    Może powinniśmy jeszcze raz spróbować czegoś w rodzaju tamtego pocałunku? No wiesz, żeby się upewnić, czy na pewno do siebie pasujemy.

Po kilku przepełnionych szczęściem minutach odsunęłam się od Nicholasa, próbując dostrzec jego twarz w blasku świetlików, ale niewiele widziałam. Świetliki były zbyt zajęte swoim życiem, by oświetlać moje. Ale to nic. Tak naprawdę to nie musiałam nic widzieć. Wystarczy, że czułam. A to, co czułam, było ciepłe i prawdziwe.

-    Czy kiedyś - zapytałam ostrożnie - byłbyś zainteresowany, żeby pójść o krok dalej?

Uśmiechnął się. Dostrzegłam to nawet pomimo nikłego oświetlenia.

-    Byłbym - pocałował mnie w czubek nosa - bardzo zainteresowany. Myślisz, że uda nam się znaleźć jakieś spokojne miejsce i trochę wolnego czasu?

Wtulając się w ramię Nicholasa, zastanowiłam się nad tym, co wiem o Krainie Magii i spokojnych miejscach. Owinęłam jego ramię wokół siebie, otulając się niczym płaszczem dającym poczucie ciepła i siły.

-    Fred i Bron pewnie znają wiele miejsc, gdzie... -zaczęłam.

Jakby na zawołanie, usłyszałam Freda:

-    Przepraszam, że przeszkadzam.

Wyłonił się z mroku otoczony świetlikami, jarzącymi się niczym setki maleńkich latarni.

-    Dziękuję - powiedział do nich, a świetliki dygnęły w powietrzu i odleciały.

Fred zatrzymał się przede mną i Nicholasem. Zatrzymał się, a noc nagle wydała mi się duszna, przepełniona grozą. Opadł na ławkę obok mnie.

-    Usiądę na chwilę - powiedział - jeśli nie macie nic przeciwko temu.

Głos miał beznamiętny, a ławka aż się zatrzęsła, gdy usiadł. Nicholas zmienił pozycję i wyjrzał zza mnie.

-    Co jest?

Fred zrobił głęboki wdech.

-    Jeśli powiem, że zdrada na rozstajach, uwierzylibyście?