ScannedImage 80

Sakralne miejsca 83

-    „imprinting” (przodek pozostawia obraz swego ciała lub jakieś narzędzie, którym się posługuje); przodek zostawia swój jiri/guruwari (Wailbiri) lub walga (Pitjanjara) „znak”, który zawiera moce przodka, związane z dawaniem płodności, które także rozsiane są po terenie klanowym. Tym samym terminem posługują się Aborygeni mówiąc o śladach zwierzęcia, odcisku ludzkiej stopy itd. — są to elementy związane z właścicielem, na które można oddziaływać magicznie;

-    ekstemalizacja (przodek wyjmuje przedmiot ze swego ciała); stosuje się tu termin urgu „wyciągnąć”, udima/wilbi-ma „ukazać”.

Ta kreatywność przodków następuje nie zawsze świadomie i dobrowolnie, czasami jest automatyczna: każdy odcisk stopy staje się billaboongiem, każdy ślad pozostawiony przez przodka-węża korytem strumyka itd. Zwykle więc te obiekty pojawiają się niezależnie od ich woli.

Przemiany miały miejsce w Czasie Snu djugurba, jednak stworzone obiekty istnieją teraz i na zawsze (lub można je okresowo odnawiać), a więc istnieją jednocześnie w dwóch porządkach czasowych, będąc przenośnikiem, pośrednikiem między nimi. Dzięki nim można więc wyzwolić się ze swej czasowości, śmiertelności. Przodkowie bowiem nie „umierają” (u Pitjanjara burgari „stać się niczym”), oni przechodzą za stanu mobilności do trwania permanentnego {burgari), stają się krajem.

Przodkowie nie tylko uczynili fizycznie wyróżnione obiekty, lecz także je po raz pierwszy nazwali. Nazwy tych miejsc są zarazem tajnymi imionami przodków.

Sakralne miejsca

Dla Aborygena elementy krajobrazu niosą w sobie ładunek sacrum i przesłanie dotyczące Czasu Snu równie silne jak mit. Ich kraj jest mediatorem pomiędzy światem przodków i światem żywych ludzi. Sztuka jest integralną częścią ceremonii religijnych, a wizerunki naskalne nie są, zdaniem tubylców uczynione ręką ludzką, lecz stanowią wcielenie samych przodków totemicznych, odcisk ich żywej obecności podobny Całunowi Turyńskiemu. Są więc religijną ikoną reprezentującą moc istot Czasu Snu, a zarazem pośredniczą w działaniu tej mocy. Każde z tych miejsc ma swoich osobistych opiekunów, strażników rysunków, którzy mają za zadanie dbać o nie i chronić. Niektóre z miejsc nawiedzanych w Czasie Snu przez przodków zdobyły sobie sławę przekraczającą zasięg plemienny.

Niektóre z nich są prawdziwymi wystawami gromadzącymi kilkaset wizerunków, jak np. znana z badań Ch. Mountforda (jako pierwszy Europejczyk zwiedzał ją w 1911 roku B. Spencer) pokryta grotami wierzchowina Inyaluk w Oenpelli (zachodnia Ziemia Amhema), znana z rysunków w tzw. stylu rentgenowskim. Wysoczyzna położona jest na terenach plemienia Gunwinggu, lecz część rysunków przedstawiających duchy przyrody mimi jest dziełem któregoś z sąsiednich plemion, Kakadu lub Mangaridji. Analogiczną rolę pełni Quinkas na półwyspie York.