SDC10617

-a*. P*""

Jtfona, W

iojiwwy

iiaśa na pr

•wersalu

■Uli_■_

ałoźema przybierały*^

•rzede wszystkim przy _f0^

m wiernych. Przy święcfe,£

i świątyni, gdzie wierni rr_rI

wyprowadzenie naosu z

udział w odbiorze sformułowanej w strofach hymnów nauce o bogach.

Rozdział X

Nauka o bogach na co dzień i od święta. Tek* religijne dostępne dla szerokiego kręgu ^ odbiorców

Podobnie jak to się dzieje dzisiaj w kręgu wie! tak również w starożytnym Egipcie teologiczne 1 ną literacką formę, w której były prezentowane nych okazjach uroczystości religijnych z udział/ które uroczystości odbywały się na dziedzińc wejść, oczekując na „pojawienie się boga”, czyi wym posągiem, a także uczestnicząc w oddawaniu mu czci. Niekiedy ^ większych świętach procesja kultowa opuszczała dziedziniec, a nawet świątynny i wówczas okoliczna ludność w najszerszym sensie tego słowa fe*

nie wiemy, jak ów udział wyglądał. Z czasów ramessydzkich zachowałyby* wzmianki o „całowaniu ziemi” przed bogiem, czyli o padaniu na twarz wl~Z gdy naos lub posąg bóstwa niesiony przez kapłanów na świętej barce pojg^ I się w pobliżu, gdy na przykład mijał daną grupę wiernych zgromadzonych f trasie procesji. Z pewnością przez cały czas jej trwania recytowano tub tpie^l no właśnie hymny, do czego była przygotowana w pierwszym rzędzie grupab-l planów i kapłanek, zwanych „pieśniarzami" i „pieśniarkami". Owe „pieśniafóf (bądź „muzykantki" lub „tancerki") są często przedstawione z sistrum (iys.1 17a), czyli instrumentem muzycznym, rodzajem grzechotki składającej się z im czki i kilku ruchomych blaszek, które potrząsane uderzały o siebie, wyda# charakterystyczny dźwięk, co pomagało w utrzymaniu rytmu śpiewanych M] Hymny towarzyszyły wszystkim świętom i rytuałom odprawianym ku ad bótt I w czasie pogrzebu, były zatem wszechobecne w życiu starożytnego Egipt na. Spotykamy je na ścianach świątyń i grobowców, na posągach, stelach ■ kofagach, nawet na ostrakonach, czyli odłupkach kamiennych i skorupkach & czonych naczyń, jakie były między innymi używane do pisania listów, raczków, rysowania rozmaitych próbek, szkiców czy satyrycznych obrazków przez dorosłych (na przykład w przerwie w pracy nad dekoracją świątyni czy wykuwaniem skalnego grobowca), jak też przez dzieci, na przerwach mądry lekcjami. Na lekcjach w szkole hymny religijne były również dla ćwiczenia zap-sywane na papirusowych kartach, jakie określamy mianem rękopisów uczniowskich. Papirusy stanowią także i w wypadku hymnów najcenniejsze źródb gdyż niektóre zawierają całe zespoły pieśni, ponumerowane i przeznaczone prawdopodobnie do recytowania w czasie dłuższych ceremonii, na przykład

„ystępułąrc Całaatmosti wstęp do P pieśń czwar .Oto jedy Który wstaji nim horyzo dwoje oczu piękności, re przemie że wróg uf dusza jest zostały za polis wyd; wolony, h

'^ozęśjjyyj

110