skanowanie0017

kobiet nie pracujących zawodowo lub nie opłacających składek oraz 13—tygodniowy zasiłek macierzyński dla kobiet zatrudnionych i opłacających składki; jednorazowy zasiłek wypłacany był jeśli.mąż opłacał składki przez okres co najmniej 26 tygodni; do 13—tygodniowego zasiłku macierzyńskiego wymagana była składka opłacana przez co najmniej 50 tygodni w okresie poprzedzającym poród; przewidziano także wypłacanie przez 4 tygodnie zasiłku na opłacenie opieki nad położnicą;

-    zasiłki związane ze zgonem ubezpieczonego lub członka rodziny: wypłacano zasiłek pogrzebowy, którego wysokość była uzależniona od wieku zmarłego; dla wdów po ubezpieczonych wprowadzono zasiłek wdowi wypłacany w wyższym wymiarze przez 13 tygodni a następnie, zależnie od sytuacji — rentę wdowią dla wdów w wieku powyżej 50 lat, która potem przechodziła w emeryturę lub gdy dzieci usamodzielniły się po osiągnięciu przez wdowę 50 lat lub gdy była inwalidką; rentę rodzinną dla wdów wychowujących dzieci do lat 15 (16 jeśli pobierały naukę); renta wdowia i rodzinna była redukowana jeśli wdowa podjęła pracę zarobkową: była wstrzymywana jeśli ponownie wyszła za mąż; utrzymano zasiłki wdowie przyznane na podstawie ustawy z 1925 roku w wysokości 10 szylingów tygodniowo; na zupełne sieroty po-osobach ubezpieczonych wypłacano na ręce osoby opiekującej się nimi po 12 szylingów na każcie dziecko;

-    emerytury wypłacano osobom, które ukończyły 65 lat (mężczyźni) i 60 lat (kobiety) oraz zaprzestały pracy zarobkowej; miały być wypłacane wszystkim emerytom od wejścia w życie ustawy, czyli od lipca 1948 r., emerytury miały być niższe niż inne świadczenia ubezpieczeniowe i wynosić po 20 szylingów na ubezpieczonego pracownika i 15 szylingów na niepracującą żonę i inne osoby dorosłe będące na utrzymaniu emeryta.

Beveridge przewidział w Planie konieczność waloryzacji świadczeń bez określania jednak zasad tej waloryzacji. W ustawie przyjęto zasadę waloryzacji świadczeń co 5 lat, po przedstawieniu przez specjalną komisję analizy wzrostu lub spadku kosztów utrzymania.

Ad. c). Także w 1946 roku, z datą wejścia w żyde w roku 1948, wprowadzono nowy system narodowej ochrony zdrowia. Jego celem było zapewnienie powszechnych, bezpłatnych usług medycznych i dentystycznych, farmaceutycznych i okulistycznych, tak specjalistycznych jak i ogólnych, szpitalnych i ambulatoryjnych, System zorganizowano według następujących zasad:

-    oddzielenie zasiłków chorobowych (ubezpieczeń) od leczenia;

-    powszechność świadczeń, niezależnie od dochodu;

-    bezpłatność świadczeń medycznych, także niezależnie od dochodu.

Administracyjnie służbę zdrowia umiejscowiono w trzech układach: na najwyższym stopniu ustawiono szpitale stanowiące ośrodki kliniczne i zajmujące się leczeniem specjalistycznym, następnie specjalistyczne usługi medyczne w miejscu zamieszkania oraz najniższy choć doceniany w pełni poziom — leczenia ogólne realizowane przez tzw. lekarzy domowych.

Anglię i Walię (w Szkocji i Irlandii jak i poprzednio w historii zagadnienia uregulowano w sposób odimienny) podzielono na 14 okręgów ze szpitalami wiodącymi, zarządzanych przez Komitety Narodowej Ochrony Zdrowia.

System ochrony zdrowia uległ w sposób wyraźny centralizacji, choć wyodrębniono szereg zadań, które pozostawiono w gestii władz lokalnych- Były tc następujące zagadnienia:

—    opieka nad matką i dzieckiem;

—    opieka nad chorymi w domu;

—    współpraca z organizacjami wolontamymi w pracy środowiskowej,

Władze lokalne miały też tworzyć rejonowe ośrodki ochrony zdrowia zajmujące się leczeniem a przede wszystkim rehabilitacją. Ustawodawca przewidział wysokie koszty tak zorganizowanej opieki medycznej. Zakładano, że w chwili wejścia w życie systemu wyniosą one około 170 milionów funtów, z czego ó milionów miało być pokrywane ze składek pracodawców, 34 miliony ze składek pracowników (z ubezpieczeń społecznych), zaś aż 130 milionów funtów miało być pokrywane z wpływów podatkowych. Moźn?. więc powiedzieć, że przeważająca część kosztów ochrony zdrowia miał? być pokrywana z budżetu państwa.

Ad. d). Najpóźniej, bo w 1948 roku, uchwalono ustawę o pomocy społecznej. Jej głównym celem było zerwanie z ustawodawstwem ubogich i otworzenie w io miejsce narodowego systemu pomocy społecznej, administrowanej przez Centralną Radę. Ustawa miaja zapewnić pomoc osobom będącym w potrzebie, udzielaną przez lokalne agencje pomocy społecznej oraz zapewnie tworzenie warunków na rzecz poprawy bytu osób niepełnosprawnych, chorych, starych i innych upośledzonych, jak też pomoc w organizowaniu żyda codziennego tych osób.

Prawo do wystąpienia o zasiłek z pomocy społecznej przyznano wszystkim obywatelom, którzy ukończyli 16 lat i nie posiadali środków utrzymania. Pomocy tej udzielano w oparciu o ujednolicony test zasobów, który m. in. tym różnił się od stosowanych poprzednio, że nie uwzględniał w pełni zasobów całego gospodarstwa domowego lecz jedynie osoby ubiegającej się o pomoc. Tylko w niewielkim stopniu brano pod uwagę dochody dorosłych dzieci pozostających we wspólnym gospodarstwie. W badaniu potrzeb i zasobów nie uwzględniono też m. in. obligacji pożyczki wojennej do kwoty 375 funtów i kapitału do 75 funtów. W przypadku posiadania kapitału między 75 a 40.0 funtów wysokość zasiłku ulegała proporcjonalnej redukcji.

Przyjęto taką wysokość świadczeń z pomocy społecznej, by pokrywało on u realne koszty utrzymania, w tym i pełne koszty mieszkaniowe. Na dzieci wypłacano od 7,5 do 15 szylingów tygodniowo zależnie od wieku dziecka.