skanowanie0103

ŻAŁOŚĆ

O tęsknoto, czemu mnie pożerasz? Dokąd wyciągasz me ramiona drżące?

Nieprzebrana miłość łka w twoim płaczu. Kogo kochasz? za czym wołasz? kto cię odumarł — kto cię odszedł w dal?

Jakich kwiatów zapach jątrzy twoją rozpacz? Jaka pieśń tajemna szarpie twe struny żałosne?

Gdzie byłaś dotąd, żem wołała cię po polach i lasach — a nie odpowiadałaś mi?

Skąd przybywasz, jak wśliznęłaś się do mego domu, żem się zbudziła w twoim objęciu?

Był dzień promienny i tysiąc kwiatów i twarzy i szat jaskrawych. Był gwar i śpiew i tan. I przeszedł dzień.

Nastała noc i przyszłaś do mnie. Wkradłaś się w moje łoże i, gdy sen mnie zmorzył, spadłaś na mnie.

Gdy sen mnie zmorzył, pijaną wiatrem, tańcem, śpiewem...

TAJEMNICA

Nie zdradzę tajemnicy swojej, nie powiem jej nikomu.

Tego, o czym myślę bez ustanku, czego są pełne moje dni i noce.

Zali jest dźwiękiem dla moich uszu, albo obrazem przed oczyma zamkniętymi, albo treścią myśli niewidzialnych — nie powiem tego.

Lub czy jest płaczem samotnym, albo rozkoszą uśmiechu w ciemnościach, albo mądrością.

Złudzeniem czy rozczarowaniem, pragnieniem czy zamiarem dojrzewającym; kochaniem czy lekarstwem na kochanie; lub nienawiścią.

Nie zdradzę tajemnicy swojej, nie powiem, czyli przez nią żyję, czyli od niej umieram.

Położę się w trawie, między jaskry i zioła dzikie, by rozmyślać o tajemnicy swojej; a niebo zakryje mi twarz błękitem.

207