WSPÓŁCZESNA KOSM ETOLOGIA
z upływem czasu, fibroblasty tracą tę zdolność, czego efektem jest spadek produkcji tych białek. Skóra zaczyna obwisać na skutek uszkodzenia i zakłócenia struktury włókien elastyny. Zmarszczki powiększają się, co jest szczególnie widoczne na policzkach, szyi i czole.
Utrata grubości skóry +
Około czterdziestego roku życia skóra właściwa i podskórna warstwa tłuszczu robią się cienkie. Po 50. roku życia proces ten nabiera tempa, czego niekorzystnym efektem jest obwisanie i utrata podskórnej warstwy tłuszczu - skóra jest bardziej krucha i mniej odporna na otarcia.
Zmniejszona odporność
Skóra jest domem dla komórek Langerhansa, będących receptorami systemu immunologicznego, rejestrującymi obecność patogenów i toksyn. Bez nich niemożliwe jest szybkie odbieranie sygnałów ostrzegawczych, kiedy dochodzi do kontaktu z czynnikami drażniącymi.
Zmniejszona zdolność naprawy uszkodzeń komórkowych
Ciało stopniowo traci swoje umiejętności naprawy uszkodzeń woł-norodnikowych. Zmiany w komórkach stają się zdecydowanie bardziej widoczne, a proces starzenia nabiera tempa. Starzejąca się komórka ma wolniejszy metabolizm. Spada ilość produkowanej przez nią energii, a to prowadzi do obniżonej zdolności naprawy uszkodzeń komórkowych.
Obniżona zdolność gojenia
Z wiekiem skłonności naprawcze ciała znacznie zwalniają. U młodych osób komórki mają prawie doskonały mechanizmy regeneracji. W wieku 50 lat proces starzenia zaczyna przyspieszać, zaś tempo komórek epidermalnych mocno zwalnia. To pogarsza zdolność gojenia się ran.
Utrata zdolności kontrolowania temperatury ciała
Gruczoły potowe także powoli tracą swoją zdolność sprawnego i prawidłowego funkcjonowania, to w rezultacie powoduje trudności w regulowaniu temperatury ciała i rejestrowaniu ciepła i zimna.
Uszkodzenia spowodowane przez słońce, utrata koloru skóry
Kiedy osiągamy wiek trzydziestukilku, czterdziestu lat, meła-nocyty zaczynają źle funkcjonować. Zmniejsza się zdolność skóry do walki z uszkodzeniami słonecznymi, co często powoduje nierówną pigmentację.