skanuj0059 (30)

6.5. Zróżnicowanie ekosystemów

troficznych torfowiskach niskich lub przejściowych i zajmujący łącznie 4 tys. ha, głównie w północno-wschodniej i centralnej części kraju;

3)    sosnowo-brzozowy las bagienny, znany z kilku regionów północno-wschodniej Polski;

4)    tzw. dębniak turzycowy, rzadko spotykana i słabo rozpoznana postać lasu dębowego z dominacją gatunków olsowych w runie.

■    Lasy bukowe (buczyny) występują na niżu, wyżynach i w niższych piętrach Lasy bukowe gór na obszarze ograniczonym zasięgiem buka zwyczajnego, którego wschodnia gra- ' uczyny) nica przebiega przez obszar naszego kraju. Są one zróżnicowane zależnie od warunków klimatycznych i glebowych. Drzewostan buduje wyłącznie lub głównie buk zwyczajny, a rozwój pozostałych warstw i bogactwo florystyczne zbiorowiska zależą od właściwości siedlisk.

W Polsce wyróżnia się kilka podstawowych zespołów buczyn, o różnym udziale powierzchniowym-na obszarze kraju:

1)    żyzną buczynę niżową Galio odorati-Fagetum występującą w rozproszeniu w niżowej i wyżynnej części kraju na łącznej powierzchni ok. 8 tys. ha;

2)    florystycznie ubogą, acydofilną (kwaśną) buczynę niżową Luzulo pilosae--Fagetum, zajmującą w sumie 16,6 tys. ha;

3)    żyzną buczynę sudecką Dentario enneaphyllidis-Fagetum na przedpolu Sudetów oraz w piętrze pogórza i regla dolnego, z niewielkim udziałem jodły lub świerka w drzewostanie, zróżnicowaną na formy wysokościowe i odmiany regionalne, pokrywającą zaledwie 840 ha (OjQl% lasów Polski);

4)    żyzną buczynę karpacką Dentańo glandulosae-Fagetum występującą głównie w reglu dolnym Karpat, rzadziej w piętrze pogórza i na wyżynach, z drzewostanem bukowo-jodłowym, zróżnicowaną na kilka podzespołów i zajmującą łącznie 30 tys. ha (połowa powierzchni wszystkich buczyn i 0,34% powierzchni leśnej kraju).

Znacznie mniejszą powierzchnię zajmują pozostałe zbiorowiska buczyn, w tym acydofilna buczyna górska Luzulo luzuloidis-Fagetum, której siedliska w większości zostały zajęte przez lite drzewostany świerkowe, spotykana w Karpatach, Sudetach i na ich pogórzu, oraz ciepłolubne buczyny storczykowe związane z siedliskami zasobnymi w wapń i charakteryzujące się stałym udziałem kilku gatunków stor-pzyków w runie: nadbałtycka Cephalanthero-Fagetum, pienińska Cańci albae-Fagetum oraz małopolska, sudecka i kaszubska, określane j ako zbiorowiska — odpowiednio — Fagus syhatica-Crudata glabra, Fagus syhatica-Hypeńcum maculatum i Fagus syhatica--Cypripedium calceolus. Buczyny storczykowe w Polsce występują na stanowiskach kresowych i z tego powodu są one uboższe niż w Alpach i innych górach systemu alpejskiego.

■    Brzezina bagienna Vacdnio uliginosi-betuletum pubescentis (=Betuletum pubescentis), Brzeziny z brzozą omszoną jako gatunkiem dominującym w drzewostanie i niewielką domieszką sosny, świerka lub buka oraz przewagą gatunków borowych w runie, występuje