skanuj0075 (33)

Rys. 3.13. Rozmieszczenie zgrzein punktowych w złączach rozciąganych [wg PN]

Wymiary zgrzein czołowych są przeważnie równe wymiarom przekroju łączonych części. W zależności od mocy zgrzewarki można zgrzewać przedmioty o przekroju od 1 do 40000 mm² (# « 1 ^-225 mm) i większym.

Oznaczanie, zasady wymiarowania i uproszczenia rysunkowe połączeń zgrzewanych są podane w normach PN-EN 22553:1997 i PN-EN 24063: :1993.

Wytrzymałość połączeń zgrzewanych. Obliczanie wytrzymałości połączeń zgrzewanych czołowo jest podobne do obliczania połączeń spawanych. Wartości naprężeń dopuszczalnych przyjmuje się wg zależności 3.1 (k' = z*k), stosując następujące wartości współczynnika z:

z = 0,7 -r- 0,85 (średnio 0,8) — przy zgrzewaniu oporowym (zwarciowym), z = 0,8 -H 0,95 (średnio 0,9) — przy zgrzewaniu iskrowym.

Jeśli łączone materiały mają różniące się własności wytrzymałościowe, jako naprężenia dopuszczalne przyjmuje się naprężenia dla materiału słabszego.

Zgrzeiny punktowe oblicza się z warunku wytrzymałościowego na ścinanie, przyjmując umownie, że wszystkie zgrzeiny są obciążone jednakowo. Dla zgrzein ścinanych przyjmuje się:

z = 0,35-1-0,6 — przy obciążeniach statycznych i grubości ścianek do 3 mm (większe wartości przy mniejszej grubości),

2 ~ 0,3    — przy obciążeniach zmiennych, stosując najmniejszy dopusz

czalny rozstaw zgrzein: t = 2d.

Dla zgrzein punktowych narażonych na oderwanie (rozciąganych) przyjmuje się 2 = 0,1 —0,2, ponieważ wykazują one minimalną wytrzymałość. W praktyce unika się takich połączeń, zmieniając ich konstrukcję tak, aby zgrzeiny były ścinane, a nie rozciągane, lub stosuje się inny rodzaj połączenia (np. spawanie).

Zgrzeiny liniowe oraz garbowe mogą być narażone tylko na ścinanie i oblicza się je dla takich samych wartości współczynnika z, jak zgrzeiny punktowe.

PRZYKŁAD 3.3. Zaprojektować połączenie zakładkowe pasów blachy ze stali St3S przy zastosowaniu zgrzein punktowych i obciążeniu złącza stałą siłą rozciągającą F = 3000 N.

76