skanuj0138 (11)

Rys. 2.13. C„ i dC_n/dn jako funkcja n dla foremnych schematów koordynacyjnych. Można wykazać., że najtrwalsza jest liczba koordynacyjna, dla której

dC_n    .    ^

——    jest równe    z_A/z_x

cn

c .Zx

Istotnie, warunkiem by E„ =---[-n(z_A/z_x)+C_n] było minimalne, tj. dE_n/dn = 0, jest dC„/dn = z_Ajz_x

d

występuje dla następujących liczb koordynacyjnych (rys. 2.13):

1	n — 2
1,5	3
2	4 lub 3
3	5
4	6

Przewidywania te znajdują dobre potwierdzenie w danych z tablicy 2.20. W przypadku, gdy jon centralny jest zbyt mały, tak że stykanie się jonów X uniemożliwia kontakt A z otaczającymi go n jonami X, liczba koordynacyjna zmniejsza się w taki sposób, by odległość d(A—X) stała się możliwie najkrótsza.

Tablica 2.20

Wpływ stosunku ładunków jonowych na liczbę koordynacyjną

CuClJ	> tT X 11	n = 2
CuCl|-	2/1	4
co|-	4/2	3
SiOt-	4/2	4
SiF|-	4/1	6

Przykład: jon azotanowy ma, jak wiadomo, konfigurację NO3, nie zaś NO|“, chociaż stosunek ładunków (5/2) sprzyjałby konfiguracji tetraedrycznej: jest to związane z małym promieniem jonu centralnego. Warto tu przeprowadzić porównanie z jonem PO4^-. Istnieją jony A1F|“ i A1C1₄, jednak nie AlCl^^-.

140