skanuj0147

IM WIĘCEJ ROBI DLA INNYCH.

TYM JEST SZCZĘŚLIWSZA.

IM WIĘCEJ DAJE INNYM.

TYM JEST BOGATSZA.

Kiedyś, stojąc praed dużą publicznością, uświadomiłam sobie, że ;uź nigdy więcej nie muszę r.ic mówić ani wtedy; ani kiedykolwiek indziej. Wiedziałam, że żadna .dla na świecie nic mogłaby mnie zmusić, by z moich ust wydobyło sic jakieś słowo, że r.ie było nic do powiedzenia oraz że słowa były absolutnie zbędne. Wice po prostu stałam tam i czekałam, zafascynowana, aby przekonać się. co będzie dalej. W końcu, |x> długiej ciszy, ktoś z publiczności zadał pytanie. I ja-ono ptzemówiło. '/.ostało wezwane do odpowiedzi i jego od|x>wiedź spotkała się /. pytaniem. Nikt nie potrzebował odpow iedzi; nie miałam do powiedzenia nic. czceo ludzie już by nic wiedzieli sami. A mimo u> odpowiedź się- zdarzyła. Była konieczna. Skąd wiem. że była konieczna? IMnicważ się zdarzyła.

Powodem, dla którego ono mówi. jest to, że po prostu to robi. Gdybym myślała, że to ja to robię, nie byłabym takim głupcem. Moim jednym celem jest robić to, co najwyraźniej robię. Kiedy prowadzę kogoś przez Pracę, moim celem jest siedzieć z tą osobą i zadawać pytania. Kiedy ktoś zadaje mi pytanie, moim celem jest podzielić się swoim doświadczeniem przez swoje odpowiedzi. Jestem skutkiem ich cierpienia; żadna przyczyna nie powstaje tutaj. Przyczyną jest to, co ludzie nazwaliby tym. co na zewnątrz mnie. a to. co na zewnątrz nich, jest wewnątrz mnie. Kiedy ktoś mówi, jestem słuchaczem. Kiedy ktoś pyta. jestem odpowiedzią.

Rozumiem duchowych nauczycieli, którzy zachowają milczenie. a ono przemawia. Otto musiało przejść całą drogę. Musiało podjąć wszelkie ryzyko. Nie pozwoliło, by przekonania takie jak: ..Nie powinienem mówić nic, ponieważ żadne słowa nie są prawdziwe" je zatrzymały. Ono mówi „ty i ja" i to właśnie jest początek przekrętu.

Zaraz po moim doświadczeniu w ośrodku rehabilitacyjnym w 1986 roku ciężko było mi cokolwiek mówić. Stół był kłamstwem. Ptak był kłamstwem. Drzewo było kłamstwem. Każde słowo dzieliło świat na części i wydawało się uczyć tego. co nie istnieje. Nie byłam w stanic wypowiedzieć słowa „ja" bez poczucia. żc przestaje być uczciwa. W końcu znalazłam sposób mówienia. który wydawał się mr.iej nieprawdziwy. Zamiast mówić: .Chcę szklankę wody", mówiłam: „Ono myśli, że chce teraz szklankę wody"; zamiast mówić: „Jestem głodna", mówiłam: „Ono myśli, że jest teraz głodne". To było najbliższe prawdzie i jednocześnie pozwalało się porozumiewać. Później, kiedy porozumienie się rozwinęło, zaczęłam mówić: .Jestem głodna" lub: ..Chcę szklankę wody". Wydawało się to niebyw ałym oszustwem, a zarazem aktem odwagi. Czułam, jakbym poprzez język uczyła kłamstwa i /.nowa gubiła się w tym. co nie istnieje. Ale używałam słowa ..ja", ponieważ chciałam zbliżyć się do innych. To był sposób. aby dać im siebie. Poddałam się temu językowi z miłości. Nada! mówię o sobie czasami „ona” lub „my", lub „ty". Używam jakiegokolwiek zaimka i niekiedy ludziom trudno jest to pojąć. Dla mnie żadne oddzielenie nie jest realne.

Zatem początkowo objawiło się ono jako kłamstwo - z miłości. 7. miłości zrobiłoby wszystko, powiedziałoby wszystko. Umarłoby za nią niezliczoną ilość razy. Sprzedałoby swój spokój, gdyby to było możliwe. Nie dbało o siebie. Ono umiera za siebie; ono żyje dla siebie. Ono połączy się wewnętrznie z każdym i zc wszystkim. Połączy się. ponieważ już jest tym drugim.

Ponieważ ono nic jest przywiązane do słów lub przedmiotów, z chęcią da ci wszystko, co ma. wszystko, czym jest. Wszystko na świecie właśnie takie jest. daje siebie nieustannie, nieustannie

293