skanuj0149

1.    Rozwinęły się techniki finansowe i księgowe (zwłaszcza księgowości analitycznej). W latach pięćdziesiątych upowszechniła się metoda progu rentowności, metody kosztów częściowych (we Francji w końcu lat sześćdziesiątych) oraz metody aktualizowania cen, kosztów itd. W przedsiębiorstwach utworzono zespoły ds. planowania.

2.    Nastąpił wzrost wielkości przedsiębiorstw, rozszerzyło się pole ich działalności, zarówno w sensie geograficznym, jak i oferowanych produktów. Towarzyszył temu element niepewności związany z wprowadzaniem nowych produktów na rynek i warunkami wejścia na nowe rynki. Organizacja tych dużych przedsiębiorstw stawała się coraz bardziej złożona. Wymagało to możliwie najracjonalniejszego zapewniania im niezbędnych dla rozwoju zasobów.

3.    Wdrażanie technik planowania makroekonomicznego i prognozowania (rachunkowość na szczeblu krajowym, planowanie informacyjne) stało się bodźcem do ich wprowadzania w wielkich przedsiębiorstwach kierowanych przez specjalistów, którzy preferują technokratyczne metody kierowania (technostrukturę - według Kennetha Galbraitha)

4.    Rozwinęły się metody ilościowe (matematyczne i statystyczne) prognozowania i badania rynku.

W latach 1950-1970 metodologia procesu planowania w wielkich przedsiębiorstwach była prosta. Realizowano ją w ramach trzech etapów: określanie celów, przygotowanie programów, sporządzanie budżetów (zob. schemat 1).

Schemat 1

Rodzaj działań    Etapy    Wskaźniki

-    budżetów (zadań)

-    programów (celów szczegółowych)-

—38—