skanuj0008 (65)

O obecności Ag⁺ (w postaci AgCl) przekonać się możemy w następujący sposób:

AgCl w reakcji z NThaą tworzy rozpuszczalne jony kompleksowe [Ag(NH₃)2]' i jony Cl“. Korzystnie jest ekstrakcję amoniakiem powtórzyć jeszcze raz. Tak uzyskany roztwór amoniakalny zakwaszamy 6M roztworem HN0₃. Jony NO3" nie mogą wytrącić żadnego osadu (dlaczego?), natomiast jony wodorowe wiążą nie tylko wolny, ale i skompleksowany NH₃:

jT + NH₃aq NH₄⁺

2H⁺+[Ag(NH_})₂]¹ £ Ag' + 2 Nttf

Uwalniające się jony Ag⁺ tworzą z obecnymi w roztworze jonami Cl~ biały, trudno rozpuszczalny AgCl w postaci zmętnienia lub rzadziej osadu:

Ag^ł + Cl AgCl biały, serowaty

Aby móc polegać na wynikach analizy, musimy zadbać o to, aby roztwór przed dodaniem HN0₃ był całkowicie klarowny - ułatwi to nam dostrzeżenie pojawiającego się zmętnienia AgCl.

2.1. Stężenie jonów siarczkowych jako funkcja pH roztworu

Bardzo znaczne różnice rozpuszczalności siarczków' w roztworach kwaśnych i zasadowych są podstawą rozdzielenia 2 i 3 grupy kationów, a także 2 grupy na podgrupy A i B.

Odczynnikiem strącającym 2 grupę kationów jest amid kwasu tiooctowego (czyli AKT lub tioacetamid) w roztworze o pH=0,5. W warunkach intensywnego ogrzewania, szybko zachodzi hydroliza AKT - w roztworze tworzy się H₂S:

CH₃CSNH₂ + 2 H₂0 + H⁺ ^ CH₃COOH + H₂S + NH₄⁺

Siarkowodór rozpuszczony w zakwaszonym roztworze dysocjuje nieznacznie - tworzy się bardzo małe stężenie jonów S²“. Zapiszmy kolejne stałe dysocjacji kwasowej:

K_ai =

[H^ł] [HS~] _f [H₂S]

10“

[HS“]

Ich iloczyn określamy jako sumaryczną stałą dysocjacji K_a:

K,=K_ai.K_a2=I»MXl₀-

^{3    31    32}    [H₂S]

Sumaryczna stała dysocjacji pozwala nam wyznaczyć stężenie molowe jonów S^2_ jako funkcję stężeń cząsteczek H₂S i jonów H⁺ w roztworze:

15