SNC03682

tu stacjonarnego przemieszczają się w przeciwnych kierunkach lub w tym samym kierunku z różną prędkością.

Występowanie frontów atmosferycznych na ziemi charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem przestrzennym. Istnieją strefy szczególnie „uprzywilejowane” ze względu na wysoką frekwencję frontów. Mają one wyraźny związek z ogólną cyrkulacją atmosfery (zob. rozdz. 7.11). Opasująca całą Ziemię wzdłuż równika - niemal nieprzerwana linia frontu - nazywa się frontem równikowym lub międzyzwrotnikowym. Jest on tożsamy g międzyzwrotnikową strefą zbieżności. W umiarkowanych i wysokich szerokościach geograficznych fronty są bardzo liczne, chociaż ich układ przestrzenny jest zmienny; przemieszczają się one pod wpływem intensywnej cyrkulacji cyklonalnej, rozwijającej się w tej strefie (zob. rozdz. 7.10). Niemniej, ciąg frontów oddzielających masy powietrza polarnego od mas napływających ze strefy podzwrotnikowej tworzy na tyle wyraźny układ, że można go określić jako front polarny.

7.10. Niże umiarkowanych szerokości geograficznych

Niże umiarkowanych szerokości geograficznych tworzą się na froncie polarnym. Teorię ich rozwoju opracowali meteorolodzy norwescy, Wilhelm Bjerknes, jego syn Ja-cob, Halvor Solberg oraz Szwed, Tor Bergeron, przedstawiając jej podstawy w 1919 r. w klasycznym dziele „On the structure of moving cyclones” (O budowie wędrujących Cyklonów).

Wilhelm Friman Koren Bjerknes (1862-1951)-fizyk i meteorolog, wraz z zespołem współpracowników (J. Bjerknes. T. Bergeron, H. Solberg) stworzył podstawy nowoczesnej meteorologii, opracował teorię frontu polarnego i cyklonu umiarkowanych szerokości geograficznych. W latach 1917-1923 przygotowywał pierwsze 5-dniowe prognozy pogody. Był profesorem w uniwersytetach w Sztokholmie i w Oslo, od 1912 do 1917 r. pracował w Instytucie Geofizyki w Lipsku, a w latach 1917-1920 - w Bergen, gdzie rozpoczął organizację norweskiej służby meteorologicznej.

I Początkowym stadium niżu jest pojawienie się drobnego zaburzenia na froncie sta-Icjonamym między chłodnym powietrzem na północy a ciepłym na południu. Zabuize-| nie to ma postać zafalowania, w jego środku ciśnienie nieznacznie się obniża. W zachod-[ niej części fali zaczyna się kształtować front chłodny, we wschodniej pojawia się front L ciepły (rys. 7.27a). W miarę rozwoju zaburzenia strefowy przepływ powietrza ulega l^iekształceniu. W wierzchołku fali ciśnienie spada i powstaje niż o środku leżącym na I froncie. Po jego zachodniej stronie rozwija się front chłodny przesuwający się na [ Południowy wschód, po wschodniej - front ciepły wędrujący na północny wschód. .Pptoćniowej części niżu, między frontem ciepłym a chłodnym znajduje się język IteaS ^P0^^etrza ®|PI ^ciePty^m wycinkiem niżu (rys. 7.27b i c). Dobrze wy-wny ciepły wycinek oznacza, że niż jest w fazie dojrzałej. Przed frontem ciepłym