Typowi przedstawiciele planktonu:
a) larwa ryby,
b) bruzdnica,
c) otwornica,
d) scyfomeduza,
e) promienica,
f) widłonóg,
g) okrzemka,
h) orzęsek,
i) nocoświetlik,
j) meduza rurkopła-wa,
k) okrzemka,
l) larwa skorupiaka.
Pod pojęciem planktonu rozumie się wszystkie organizmy roślinne (fitoplankton) i zwierzęce (zooplankton) biernie unoszące się w wodzie. Począwszy od bardzo małych pierwotniaków (mikroplankton, nannoplank-ton), które pod względem ilościowym stanowią największą grupę, a kończąc na zwierzętach o kilkumetrowej długości, jak niektóre meduzy (makroplankton) do planktonu należy ogromna liczba organizmów reprezentujących niemal wszystkie typy roślin i zwierząt.
Znaczenie planktonu jest olbrzymie. Fitoplankton jest punktem wyjścia większości morskich łańcuchów pokarmowych. Odżywiają się nim całe rzesze filtratorów i, składający się głównie z larw i drobnych skorupiaków, zooplankton. Te ostatnie organizmy są z kolei zjadane przez większych przedsta-
Biologia mórz dla akwarystów
wicieli planktonu. Fitoplankton może występować tylko tam, gdzie znajdzie dla siebie wystarczającą ilość światła do przeprowadzenia fotosyntezy. Dlatego spotkamy go głównie w płytkich wodach przybrzeżnych i w górnych warstwach pelagialu.
Wszystkie ryby, ssaki i żółwie, które aktywnie pływają i potrafią się przeciwstawić prądom wody, nazywamy nektonem. Granica dzieląca plankton od nektonu jest często bardzo płynna. Istnieją bowiem organizmy planktonowe, które potrafią samodzielnie pokonać nawet dość duże odległości. W obrębie nektonu również znajdziemy przykłady zwierząt unoszonych biernie przez prądy wody. Poza tym większość organizmów nek-tonicznych w czasie swojego rozwoju przechodzi fazę planktonową.