strona (51)

natomiast

E=P-t[ ||,

U)

(2)

Rozłożenie dawkowanej energii w przestrzeni nazywa się gęstością i jest oznaczane litery D. Gęstość może się odnosić do ilości energii (ED- gęstość energii) oraz do mocy (PD - gęstość mocy). Obie te wartości wpływają na efekty lecznicze. Gęstość powinno się określać w stosunku do objętości. Trudności w ocenie dyspersji i dystrybucji energii w strukturach tkankowych powoduje, że określanie gęstości ogranicza się w lecznictwie do stosunku energii i mocy do powierzchni (S). lesl to gęstość powierzchniowa, jej obliczanie przedstawiają równania (3) i (4):

	ED =	t S	- [J/cm^2],	(3)
natomiast	PD = -	P C	• [W/cm^2|.	(4)

Jeśli wartość E, przedstawioną w równaniu (1), umieścimy w równaniu (3), określającym gęstość energii (ED), wówczas otrzymamy:

P.f

ED = —-— [J/cnrrl.    (5)

Całkowitą podaną energię, co jest podstawowym kryterium dawki, można obliczyć stosując równanie (1), jednakże istotniejsza dla efektów działania jest gęstość energii. Równanie (5) zawiera parametry, które zawsze muszą być dostępne do obliczania wielkości podanej energii pem: moc, czas ekspozycji i jej powierzchnię.

Trzeba bardzo wyraźnie odróżnić wielkość energii poszczególnych kwantów od sumy energii wynikającej z liczby kwantów. Wielkość energii kwantów decyduje

0    tym, na jakim poziomie struktury materii będą one oddziaływały, natomiast moc

1    gęstość strumienia kwantów decyduje o liczbie dokonanych zmian w czasie i przestrzeni.

2.4. Magnetoterapia

Zjawiska magnetyczne są powszechne w biosferze ziemskiej i w całej przyrodzie. Wydaje się, że mają duże znaczenie dla fizjologii istot żywych, lecz dokładne wyjaśnienie ich napotyka na znaczne trudności. Spośród tysięcy wykonanych badań większość tych, które mogłyby mieć znaczenie zdrowotne lub kliniczne, miała wyniki rozbieżne albo wręcz sprzeczne. Często rozbieżności można tłumaczyć odmiennymi warunkami badań, ale zawsze utrudniają one interpretację i budzą nieufność.

51