str 2 083

82 [PIEŚNI]

Łzami podeszłe oczy Wieczna mi zima mroczy.

Pełen świat zapaszystej z rozlicznych ziół woni,

Kiedy lekkim wietrzykiem zaszumi Fawoni.

¹⁵ Niechaj Arab balsamem zaprawuje szuszki,

Dosyć na Polskę róże, fijołki, łanuszki.

Jakimkolwiek sposobem,

Mnie wszytko trąci grobem.

Niech mię kto ambrą karmi, niech mi hizop ściele, zapach ²⁰ Fraszka lasy indyjskie, asyryjskie ziele.

Niechaj najrozkoszniejsze perfumy się zniesą,

Mirra, piżmo, kadzidło nic mi są, nic nie są.

Nie masz dla mnie dziardynu Po tobie, wdzięczny synu.

²⁵ Czego się tylko dotchniesz, wszytko pełne wdzięku. Wszytko odmłodnie, jakby zakwitnęło w ręku, Pieszczone latorośli, miękki[e] listy jeszcze,

Kwiatki, przyszłych owoców nieomylne wieszcze, Weselą gospodarza,

³⁰ A mnie pokrzywa parza.

Dotknie- Czego się tylko dotknę, najmniej mi nie lubo; ^nK    Nigdzież mi miękko, wszędzie ostro, twardo, grubo,

Wszytko mi wrzody czyni na sercu i krosty,

Wszytko, czego pomacam, ciernie, głogi, osty.

w. 14 Fawoni — gr. Zefir, łagodny, ciepły wiatr zachodni, który wiosną pobudza wegetację.

w. 15 szuszki — suche zioła, w. 16 lanuszka — konwalia.

w. 19 ambra — pachnąca żywica; hizop — półkrzcw miododajny o balsamicznym zapachu.

w. 22 piżmo — tu: pachnidło. w. 23 dziardyn — ogród.

³⁵ Wszytko mnie w serce kole:

I lipy, i topole.

Każdy ptak śpiewa głosem swojego rodzaju,

Inszy przyszłą pociechę wysiadują w jaju.

Pełen krzyku każdy las, pełna każda knieja,

⁴⁰ Każdego swoja cieszy oprócz mnie nadzieja.

Mnie, choć pieją syreny,

Po staremu płacz, treny.

Niech się skarżą słowicy, wabią jemiołuchy,

Kanarki, szczygły, czyże śpiewają, jam głuchy; słuch ⁴⁵ Nie ptaszek, niech Orfeus swej zażyje lutni,

Im kto gra albo śpiewa piękniej, tym mnie smutniej. Za swym wdzięcznym Stefanem Kluję pierś z pelikanem.

O, kiedyżbym cię wskrzesić mógł krwią swego ciała,

⁵⁰ Nie w piersiach, aleby się w sercu nie ostała.

Niechaj się tak przez piersi krwie jako przez oczy Łez strumień ciała mego dożywotnie toczy.

Pelikan krew z nadzieją,

Ludzie bez niej łzy leją.

⁵⁵ Przy wzroku, woni, słuchu, które wiosna słodzi, Różnych się specyjałów zapomnieć nie godzi.

Niesie ogród sałaty, las — bdły, rzeka — raki,

Są od zwierzyn, od ptactwa wszelakie przysmaki.

w. 41 choć pieją — choćby śpiewały.

w. 45 Orfeusz — mityczny śpiewak, który śpiewem i grą na lirze poruszał skały i drzewa, poskramiał dzikie zwierzęta, wiatry i burze, w. 47 Stefan — syn poety, zmarły 20 grudnia 1673 r. w. 48 Kluję [...] z pelikanem — według legendy pelikan karmił młode własną krwią, dziobem nakłuwając pierś (w rzeczywistości wycierając okrwawiony dziób).

w. 57 bdły — grzyby.