t119

3.5. Zasady wykonywania składu komputerowego 119

4.    Należy odpowiednio stosować znaki interpunkcyjne, tj. wpisywać je bezpośrednio za słowem, natomiast odstęp [Spację] stawiać przed następnym słowem. Nie należy stosować spacji przed znakami przestankowymi.

5.    Niektóre litery tworzące pismo są charakterystyczne tylko dla języka polskiego. Nie wszystkie czcionki występujące w menu edytora mają polskie znaki diakrytyczne. Polskie znaki występują zawsze w czcionkach oznaczonych dodatkowo literami CE (Central Europę), np. Times New Roman CE. Oczywiście można dodatkowo zainstalować w komputerze profesjonalnie wykonane kroje pisma z polskimi znakami diakrytycznymi. Polskie znaki uzyskuje się przy wciśniętym klawiszu [Prawy Alt], a duże litery - przy wciśnięciu klawiszy [Prawy Alt] i dodatkowo [Shift],

6.    Wstawianie tekstu lub innego obiektu ze schowka (np. tabeli, rysunku) następuje w miejscu, w którym znajduje się kursor tekstowy. Kursor można przesuwać z klawiatury (za pomocą strzałek lub kombinacji klawiszy klawiatury) lub myszy [22; 162].

3.5.2.3 Formatowanie dokumentu

Ustalanie marginesów. Marginesy decydują w dużym stopniu o wyglądzie dokumentu. W pracach dyplomowych i magisterskich powinno się stosować szerokości marginesów podane w części 3.4.1.

Wybór i łączenie różnych czcionek. Terminy czcionka (ang. font) i krój (ang. typeface) są często utożsamiane lub mylone. W tradycyjnym składzie drukarskim czcionka ma specyficzny krój w każdym wymiarze. W technologii komputerowego przygotowania tekstu różnica ta się zaciera, gdyż użytkownicy mogą w dowolny sposób zmieniać wymiary każdego kroju. Jednakże może wystąpić pewien problem - inaczej wygląda pismo na ekranie monitora, inaczej zaś po wydrukowaniu. Aby ustrzec się tego problemu, należy stosować czcionki True Type (w zbiorze są wyświetlane wraz z symbolem TT). Czcionki te są skalowane w postaci reliefów (zbiór linii i krzywych tworzących kontur czcionki) i konwertowane na mapy bitowe, będące wygodnym formatem do wyświetlania i drukowania.

Menu z rozmaitymi czcionkami występującymi w edytorach tekstowych jest coraz szersze. Jednak należy pamiętać, aby ograniczyć się do stosowania w tekście dokumentu dwóch, najwyżej zaś trzech czcionek. Dobre połączenie stanowi zastosowanie dwóch podstawowych klas pisma: szeryfowego i bezszeryfowego.

Pismo szeryfowe ma poszerzone zakończenie kresek w literach, natomiast czcionki bez takiego zakończenia nazywa się bezszeryfowymi. Tradycyjnie uważa się, że czcionki szeryfowe, np. Times New Roman, powinny być stosowane do tekstu, gdyż pismo to jest łatwiejsze w czytaniu (pomaga wodzić wzrokiem po stronie) niż bezszeryfowe. Z kolei czcionki bezszeryfowe, np. Arial, jako przyciągające wzrok są trudniejsze do czytania, dlatego też należy stosować je do nagłówków i tytułów, czyli krótkich serii znaków, które łatwiej będzie rozpoznać