thots15

Próbowali go trzeźwić kajzerkami i rzeźwić Za pomocą rad dobrych i uwag,

Lodem, dżemem z musztardą oraz jajkiem na twardo, Wreszcie rozwiązywaniem krzyżówek.

Kiedy mowę odzyskał i przypodniósł się z piasku,

Rzekł, iż gotów opisać swe losy

Bardzo smutne. Więc Brząkacz ryknął: „Sza! ani wrzasku!” I jął dzwonkiem trząść wniebogłosy.

Była cisza nad cisze! W milczeniu grobowym Czasem jeno ktoś zawył lub stęknął.

Człowiek zwany „Hej!” prawił tonem przedpotopowym Swą historię, żałosną i piękną.

„A więc moi rodzice, dość uczciwi, choć biedni...”

„Opuść to!” krzyknął Brząkacz pośpiesznie.

„Żmirłacz umknie o zmroku! Na słuchanie twych bredni Mamy może z minutę... e! też nie.”

„Więc opuszczam czterdzieści lat”, rzekł Bułkarz w boleści, Tłumiąc szloch, „i w historii mej skaczę Do dnia, w którym z zapałem na ten pokład wkraczałem, Aby pomóc wam łowić żmirłacze.

Mój najdroższy wujaszek (po którym mnie chrzcili) Zauważył, gdy chwila rozstania...”

„Precz z wujaszkiem!” w tej chwili Brząkacz krzyczy i pili,

I na dzwonku wściekle wydzwania.

„Jeśli żmirłacz twój (ciągnął ów łagodny człeczyna)

Będzie zwykłym żmirłaczem — powiada Mój wujaszek - to łap go! Pyszny będzie w jarzynach I do lamp zaświecania się nada.

Możesz różnie go ubić! Idź z naparstkiem i z troską,

Z widełkami idź za straszydłem,

Trop go, nie trać nadziei, zbrojny w akcje kolei,

Czaruj go uśmiechem i mydłem.”

27