thots23

Był to krzyk dziubdziuba! Czy nie słuszna rachuba,

Gdy powtarzam te same wyrazy?

Był to śpiew dziubdziuba! Otóż dowód i próba,

Gdyż to samo rzekłem trzy razy.”

Więc Bóbr liczy powtórki i na palcach je znaczy,

Pilnie cacka się z każdym wyrazem,

A wtem upadł na duchu i zagrzypnął z rozpaczy, '

Bo się zgubił za trzecim razem.

Czując gorycz pomyłki, mimo straszne wysiłki Zdołał jakoś skiełbasić rachunek,

Chciał zgadywać, nie sprostał, dość że wreszcie mu został W dodawaniu jedynie i*atunek.

„Dwa plus jeden!” zajęczał. „Gdybyż można to było Porachować na palcach czy kciukach!”

I zapłakał jak dziecię, pomyślawszy, że przecie Swego czasu przodował w naukach.

„Damy radę!" rzekł Bydłobójca, gdy mu to zbrzydło: „Znamy radę!" i znów: „Mamy radę!

Nuże, podaj mi papier i tak zwane czernidło,

Tylko w miarę możności nie blade!"

Więc Bóbr dostał mu cały piśmienniczy aparat. Atramentu utoczy ł skwapliwie,

Z pieczar zasię wypełzły przeraźliwy tłum szkarad Wybałuszał się na nich w podziwie.

Bydłobójca, nie widząc tych dziwadeł posępnych,

W każdej dłoni trzymając po piórze,

Pisał, gadał, wykładał w sposób łatwo dostępny Nawet Bobra niewinnej naturze.

„Biorąc trzy za punkt wyjścia, a nie waham się przysiąc. Że poręczne jest, przeto nie skrę więc,

Dodaj dziewięć i sześć, po czym pomnóż przez tysiąc O czterdzieści zmniejszony i dziewięć.