Uczciwek206 (3)

Do bezpośrednich metod zalicza się:

•    metodę usta-usta, usta-nos i usta-nos-usta.

Do metod pośrednich zalicza się: metodę Holgera Nielsena i Silvestra-Broscha.

Wybór metody sztucznego oddychania zależy od stanu porażonego. Zaleca się zastosowanie metod bezpośrednich uznanych za najbardziej skuteczne. Natomiast jeżeli twarz jest np. spalona lukiem elektrycznym lub zmiażdżona, wówczas należy stosować metody pośrednie.

Metody bezpośrednie

Najbardziej skuteczną i popularną w stosowaniu jest metoda usta-usta.

Przy ratowaniu tą metodą należy postępować następująco:

•    ułożyć porażonego na plecach, klęknąć przy jego głowie, jeśli zachodzi potrzeba oczyścić jamę ustną. Rozpiąć ubranie pod szyją i w pasie. Łagodnie ale stanowczo odgiąć jego głowę-jak najbardziej ku tyłowi. Dobrze jest podłożyć pod łopatki porażonego jakiś miękki przedmiot, może to być np. zrolowany koc;

•    ręką uchwycić żuchwę i szeroko otwartymi ustami objąć usta porażonego i wdmuchnąć przez nie powietrze przy czym jednocześnie należy zacisnąć palcami lub zatkać policzkiem otwory nosowe porażonego (Przy wdmuchiwaniu powietrza należy obserwować, czy unosi się klatka piersiowa porażonego, co wskazuje, że wdmuchiwane powietrze dostaje się do płuc.);

•    ratujący odrywa usta od ust porażonego - klatka piersiowa ratowanego zapada się i wówczas następuje samoistny wydech. W tym czasie ratujący wciąga powietrze w celu wykonania następnego wdmuchiwania (rys. 56).

Rys. 56. Sztuczne oddychanie metodą usta-usta: a) wdech, b) wydech

W przypadku, gdy ratownik odczuwa obrzydzenie przy wykonywaniu zabiegu sztucznego oddychania metodą usta-usta, to powinien to wykonywać przez chusteczką. W chusteczce należy zrobić otwór o średnicy ok. 3 cm i położyć ją na ustach porażonego.

Bezpośrednia metoda sztucznego oddychania powietrzem wydychanym przez ratownika, pozwala przy każdym oddechu wprowadzić do płuc ok. 150 ml powietrza. Umożliwia ona stałą kontrolę skuteczności ratowania i niezbyt męczy ratownika.

Kolejną metodą bezpośrednią, a raczej odmianą metody usta-usta, jest metoda usta-nos. Różnica polega na tym, że ratownik zamiast obejmować swymi ustami usta porażonego, obejmuje jego nos, przez który wdmuchuje powietrze. Wargę dolną porażonego należy przycisnąć do górnej, aby powietrze wdmuchiwane przez nos nie uciekało przez usta.

Metoda usta-nos-usta polega na tym, że ratujący obejmuje swymi ustami jednocześnie usta i nos porażonego. Metodę tą stosuje się z zasady przy ratowaniu niemowląt i małych dzieci.

Sztuczne oddychanie przy zastosowaniu metod bezpośrednich należy wykonywać w tempie 12 razy na minutę (co 5 s oddech), z tym, że pierwsze 10 oddechów należy wykonywać w tempie 20 razy na minutę (co 3 s oddech).

Należy pamiętać, że prowadząc ratowanie metodami bezpośrednimi, ratownik nie powinien zmieniać ułożenia swych rąk i położenia głowy rażonego, jeśli wdmuchiwanie powietrza do płuc jest swobodne.

Jeżeli natomiast wdmuchiwanie odbywa się z lekkim wysiłkiem oraz nie powoduje wypełnienia płuc i uniesienia klatki piersiowej porażonego, to nie należy zwiększać siły wdmuchiwania, ponieważ w takim przypadku zachodzi niedrożność dróg oddechowych i wdmuchiwanie pod znacznym ciśnieniem powietrze dostaje się przez przełyk do żołądka. Może to spowodować wypchnięcie z żołądka treści do gardła i jamy ustnej, co pogorszy jeszcze niedrożność oddechową.

Podczas stosowania sztucznego oddychania należy bez przerwy obserwować twarz, klatką piersiową i brzuch porażonego. Skurcze

387