Image006001

51

już profesorem uniwersytetu i właśnie ma poślubić bogatą pannę. Niestety, zachował dawną dwoistość charakteru, raz wstydzi się swego pochodzenia, to znów ma chwile odwagi i szczerości. Brak zdecydowanej wobec życia postawy sprawia, że cierpi i dręczy się, przecenia lichą w istocie osobę narzeczonej, a dewaluuje własne wartości. Dwoistość charakteru staje się dlań przyczyną ostatecznego rozbicia.

Rozwiązanie sytuacji dokonywuje się przez specjalne qui pro quo. Szwagier Franka, Felek, choć nie zaproszony, zjawia się na weselu, inscenizuje pomysłową awanturę i wyzwala go z fałszywego świata.

Ostatni ten dramat daje nie tylko ostateczne konsekwencje zdarzeń, przedstawionych w części pierwszej, lecz posiada również tematyczne z nią pokrewieństwo. Bystra analiza krytyczna pozwala poecie zbliżać i zestawiać rzeczy pozornie dalekie. Okazuje się, że moralna atmosfera bogatego domu Ciumkiewiczów, których kapryśną jedynaczkę poślubia Franek, nie odbiega zbyt daleko od jego domu własnego. Stary Ciumkiewicz czyni z miłości dla córki coś podobnego, co matka Franka. I tu więc włada ślepy, zdolny do ostateczności instynkt. Co więcej, Ciumkiewicz dokonywa moralnego zabójstwa