image73 (8)

Mm. zginające kręgosłup do przodu i do tylu

Pw.: całkowite podwieszenie bokiem.

Ruch: zginanie tułowia do przodu z równoczesnym zginaniem kkd. — zginanie tułowia do tyłu z równoczesnym prostowaniem kkd.

Ćwiczenia czynne w odciążeniu z oporem

Ćwiczenia te umożliwiają słabym mięśniom nie tylko wykonywanie ruchów, lecz również pokonywanie nieznacznego oporu. Dzieje się to na skutek wyeliminowania masy kończyny przez jej podwieszenie. Uzyskujemy więc możność dawkowania oporu, co jest najlepszą metodą prowadzącą do zwiększania siły mięśni.

Cel: uzyskanie przyrostu siły słabych mięśni.

Wskazania: osłabienie siły mięśni wynoszącej od plus 2 do 3, a nawet powyżej 3 wg skali Lovetta.

Przeciwwskazania: ostry stan zapalny stawu lub mięśni.

Wykonanie: ćwiczoną kończynę odciąża się najczęściej za pomocą podwieszenia osiowego w wymienionym uprzednio urządzeniu, którego ściany są sporządzone z metalowej kraty (patrz s. 73). Poza podwieszkami mającymi za zadanie tylko odciążenie ćwiczonej kończyny zakłada się jeszcze mankiet, który łączy się z ciężarem linką biegnącą przez bloczek kierunkowy i bloczek dodatkowy. Bloczek kierunkowy umieszcza się na bocznych ścianach w celu uzyskania przebiegu linki w płaszczyźnie ruchu. Bloczek dodatkowy umieszcza się na siatce sufitowej w celu umożliwienia swobodnego i bezpiecznego dla chorego ruchu ciężaru. Długość linki regulujemy tak, aby w pozycji wyjściowej do ćwiczeń ciężar spoczywał na podłodze przykrytej w tym miejscu mikrogumą.

Tempo ćwiczeń zależy od aktualnej siły mięśni. Przy niewielkiej sile mięśni jest ono wolne, a w miarę przyrostu siły mięśni — szybsze.

W ćwiczeniach w odciążeniu z oporem zasadniczą rolę odgrywa prawidłowe umieszczenie bloczka kierunkowego. Powinien on być tak umieszczony, aby w chwili wykonania */2 zakresu ruchu w stawie linka łącząca mankiet z bloczkiem kierunkowym przebiegała prostopadle do długiej osi ćwiczonego odcinka ciała. Opór narasta wówczas stopniowo osiągając maksimum w V2 zakresu ruchu, po czym stopniowo maleje. Opór jest zatem największy w środkowej części zakresu ruchu.

W stawach o bardzo obszernych zakresach ruchu nie jest możliwe uzyskanie opisanego działania oporu w pełnym zakresie ruchu przy niezmiennym umiejscowieniu bloczka kierunkowego. W początkowej fazie ruchu opór byłby wówczas znikomy, natomiast w końcowej fazie ruchu mogłoby występować nawet wspomaganie ruchu. Biorąc pod uwagę powyższe fakty podzieliliśmy pełny zakres bardzo obszernych ruchów na dwa sektory (sektor I i II), dobierając umiejscowienie bloczka kierunkowego oddzielnie dla każdego sektora.

Niżej podano przykłady ćwiczeń czynnych z oporem w podwieszeniu osiowym.

Oznakowanie rycin.

Na zamieszczonych niżej rycinach oznaczono liniami położenie ćwiczonej, kończyny w sektorze I i II zakresu ruchu.

78