Można więc dokonać następnego rozdzielenia
1 d1 i
— Ar-O = -m2, (II-16)
^ dcp~ a
<t> = B\cosm(p+B2 smm(p, (II-17)
lub też:
O = #|exp(/mę?)+ #2exp(-.//w<p). (11-18)
Ze względu na okresowość kąta (p, m. musi być liczbą całkowitą.
Dla R pozostaje równanie
dr
2? . , # lub po podzieleniu przez k r i wprowadzeniu współrzędnej bezwymiarowej
(11-20)
Jest to jedno z najbardziej znanych równań fizyki matematycznej tzw. równanie Bessela. Jego rozwiązaniem jest kombinacja liniowa dwóch różnych liniowo niezależnych funkcji tzw. funkcji cylindrycznych, które można wybrać w różny sposób. Para tych funkcji składa się z tzw.funkcji Bessela Jm(^) = Jm(kr) i z tzw.funkcji Neumanna Nm(g)= Nm(kr), tzn.
R(r) = ClJm(kr) + C2Nm{kr)
Przy rozdzielaniu zmiennych można postąpić również w inny sposób
1 d2
tak, że: jak również:
z dl2 Z - A i cos kz + A 2 sin kz,
Z = A^exp(j kz)+ Z2exp(- j kz).
Otrzymuje się wtedy równanie na R ze zmienną bezwymiarową
(H-25)
rj=jkr,
również w postaci równania różniczkowego Bessela
dr)
1-
m
z rozwiązaniem
W zależności od rodzaju problemu ustala się, który ze sposobów rozdzielania należy zastosować. W zasadzie obydwa są równoważne. Można też zawsze przejść z jednego sposobu do drugiego podstawiając za k, jk lub na odwrót. Dla zadań gdzie rozwiązanie zależy od z, k— 0. Ten przypadek szczególny prowadzi do elementarnej funkcji R(r). Funkcje Jm{kr), Nm(kr) mają w zasadzie inne
właściwości niż funkcje J^jki'), Nm(jkr). Argument (jkr) pojawia się często wtedy, gdy wprowadzane są zmodyfikowane funkcje Bessela.
Zmodyfikowana funkcja Bessela pierwszego rodzaju zdefiniowana jest wzorem
Im(x)=rmJm((11-27)
a zmodyfikowana funkcja drugiego rodzaju
(11-28)
(11-29)
Rozwiązanie ogólne można podać wtedy w postaci
Należy przy tym dodać, że dla specjalnych typów zadań stałe mogą być wybrane w inny sposób (np. jeżeli zadany jest potencjał ę> = const na powierzchni). Należy przy tym zauważyć tylko, że m nie musi być wtedy liczbą całkowitą. Poniżej przedstawiono niektóre ważniejsze własności funkcji cylindrycznych. Istnieje bogata literatura w której zestawiono różnorodne własności tych funkcji [3,4,16,17].