img032

\v IAAUM

\

rviAw^

u a (wd. — AA <olo HO /vuX - x

.., ..    ^e<AA^

Materiał:    ' l    ,

Drobnoustroje wyizolowane z różnych próbek gleby, posiane na podłoże agarowe z C*~—tA*. mlekiem.    fi C^q\

Obserwacje:    ,    ^touA'

Obserwować wyrosłe na płytkach kolonie wykazujące rozjaśnienia podłoża wywołane ^    ,

proteolizą. Gdy jasne strefy są trudno dostrzegalne należy nawarstwić na powierzchnię    j _

podłoża nasycony roztwór (NH^SCfy Z każdej płytki przesiać na skos agarowy kolonie wykazujące aktywność proteolityczną.    _ ^l&CvUu£

^ ętódU e VvtP^^{r 1}^ ^

5.2.    Amylolityczna aktywność bakterii gleboufych    P ^    #

cy -

Materiał:

Drobnoustroje glebowe wysiane na podłoże z agarem skrobiowym.

_ fk^lUiS 'S^o+^lt-S

Obserwacje:

Na płytki z wyrosłymi koloniami nawarstwić w» nadmiarze płyn Lugola. Po upływie (j kilku minut obserwow-ać wokół kolonii rozkładających skrobię strefy rozjaśnień na granatowym tlep3arwa niebiesko-granatowa świadczy o braku rozkładu skrobt^

Kolonię.z aktywrtością amylolityczną przesiać na skosy agarowa.

**’■    \lueor

%:..

5.3.    Lipolityczna aktywność bakterii glebowych Materiał:

drobnoustroje glebowe wysiane na podłoże acarowe z trimaślanem.

Obserwacje:

Obejrzeć wzrost na podłożu zwracajac szczególną uwagę na kolonie wokół których powstały wyraźne przejaśnione strefy, świadczące o rozkładzie substratu . W przypadku słabo widocznego przejaśnienia zalać powierzchnię płytki nadmiarem CuSOj i odstawić na 10-15 minut\[ Zaobserwować zieleniejącą obwódkę wokół kolonii świadczącą rozkładzie tłuszczów, a pojawiającą się w wyniku pow-stania komplekgu miedzi z kwasem masłowym.

Przesiać kolonie o aktywności lipolitycznej na skosy agarowe j

5.4. Drobnoustroje z aktywnością dekstranazy.

Materiał:

Drobnoustroje glebowe wysiane na podłoże z dodatkiem błękitu dekstranu.

Obserwacje:

Obejrzeć kolonie, zwracając szczególną uwagę na te, wokół których powitały wyraźne strefy przejaśnienia.

Przesiać kolonie z aktywnością dekstranazy na skosy agarowe.    ^

1 (VJl b/ąneitócKd    ^a    10    1

ilo&c'    x fioateOcet,Ac.    d°£ę .-Ko^(0u^i

cuiczbh/e 3.

PROCESY BIODEGRADACJI W OCHRONIE ŚRODOWISKA LABORATORIUM

ĆWICZENIE NR 3

SKRINING DROBNOUSTROJÓW O RÓŻNORODNYCH UZDOLNIENIACH ENZYMATYCZNYCH

1. -Wprowadzenie

Do utylizacji różnorodnych odpadów przemysłowych i komunalnych wykorzystywane są mikroorganizmy o specjalnych właściwościach degradacyjnych. Są one stosowane najczęściej w formie tzw. biopreparatów będących kompozycjami różnych drobnoustrojów-, zwykle z odpowiednimi enzymami.

W zależności od jakości odpadów poddawanych biodegradacji stosuje się różne preparaty zawierające mikroorganizmy o pożądanej aktywności enzymatycznej. Na przykład ścieki z przemysłu spożywczego obciążone zanieczyszczeniami białkowo- lipidowymi traktowane są biopreparatami, w skład których wchodzą drobnoustroje o aktywności proteolitycznej i lipolitycznej.

W poszukiwaniu mikroorganizmów cechujących się zdolnością do .wytwarzania określonych metabolitów (np. enzymów) stosuje się szereg komple^f^ąe^k zabiegów określanych jako skrining (z ang. screening). Źródłem poszukiwanych szczepów może być każde naturalne środowisko drobnoustrojów: gleba, woda, powietrze, owoce, ścieki przemysłowe.

Tradycyjną metodą izolacji bakterii jest wysiew odpow-iedniego materiału na płytki agarowe, i następnie selekcja na podstawie kryteriów odpowiednio dobranych do kierunku poszukiwań.

W wielu przypadkach taki tok postępow-ania nie jest metodą idealną bowiem czasami można “zgubić” drobnoustroje mniej liczne, ale odznaczające się szczególnie w-artościowymi cechami. Aby zmniejszyć takie ryzyko, stosuje się czasami najpierw pasaż płynny, w którym uzyskuje się wzrost komórek wszystkich drobnoustrojów obecnych w materiale, a następnie wysiewa się na płytki z podłożem stałym.

Przy użyciu tradycyjnych metod selekcja jest przeprowadzona na podłożach bogatych, zawierających różnorodne składniki. W tych warunkach czynnikiem selekcjujacym jest w zasadzie swoista szybkość wzrostu drobnoustrojów. Prawdopodobieństwo wyodrębnienia szczepów najszybciej rosnących jest w-ięksże niż szczepów rosnących wolniej. Szybkość wzrostu nie musi być związana z obecnością poszukiwanej cechy, gdyż wskutek wolniej przebiegających podziałów komórkowych są t^ne zagłuszane przez inne. Wprowadzenie do pożywki odpowiednich czynników (źródło w-ęgla, energii, azotu, pH, natężenie światła, różnych wskaźników, selektywnych inhibitorów) stwarza się określone warunki umożliw-iające stymulację wzrostu żądanych drobnoustrojów- przy jednoczesnej inhibicji innych.

Zaszczepienie takiej pożywki mieszaną populacją drobnoustrojów występujących np w glebie lub mule powoduje, że rozwija się w niej gatunek najlepiej przystosowany i osiąga przewagę