img032 (49)

52

itdo aż do ustalenia aa prostej AB takich punktów 1 i 2» pomiędzy kfcćry-Ei Łatwo nożna p22etyczyć dowolną ilość punktów pośre&nioh na dnie przeszkody. Staranne ustawianie tyczek aa.tu szczególne znaczenie, ponieważ dla przyspieszenia pracy mu siny celować wierzchołki tyczek.

Tyczenie wstecz {przedłużenie) odcinka pro 3 t e j, Zdarza się, ie punkty pośrednie mają być -wytyczono na prostej AB, lecz na zewnątrz odcinka AB (rys. 22). Tok postępowania może być wtedy dwojaki.

•. 1. Obserwator ustawia się w odległości 5 ~ 5 m od tyczki pomocnika. C i sprowadza ją do płaszczyzny pionowej, przechodzącej przez punkty A i 3. Tyczka C cofce być iiBtawiaoa Da przedłużeniu prostej AB również przez samego obserwatora.

2, Obserwator ustawia się w odległości J> « 5 » od punktu A i, jak poprzednio, sprowadza tyczkę pomocnika, który znajduje się ra punkcie C_s dę> płaszczyzny pionowej, przechodzącej przez prostą AB.

7? obu przypadkach odcinak SC powinie a być mniejszy niż i/i$ AB, przedłużanie bowiem na większe odległości nie jest dokładna. Sposób drugi atosujg się przy zadawaniu kierunku drążonego chodnika pod ziemią

Tyczenie odcinka prostej metodą ze środka. Metodę tyczenia ze środka stosujemy v? przypadku, gdy puok-ty A 1 B są wzajemnie niewidoczne, a przeszkodę stanowi możliwe do przej-

I

ócla wzgórze, jak również wówczas, gdy'punkty A 1 B są niewidoczne lub słabo widoczne z powodu zbyt dużej odległości lub niekorzystnych warunków atmosferycznych (mgła, silne działanie promieni słoneczayoh w kierunku oczu obserwatora itd,). Tyczenie w tym przypadku polega na. równoczesnym wyznaczeniu co najmniej dwóch punktów pośrednich sposobem fczw. kolejnych przybliżeń.

Równoczesne wytyczenie d ?/ ć o fc punktów pośrednich, 77 tym przypadku wystarczy dwóch obserwatorów i cztery tyczki. Solę pomocnika spełniają na przemian obserwatorzy. 2?c u»-stawieriu tyczek w punktach A i B obccrw3torsy ustawiają się ze swoimi tyczkami tak. aby każdy z nich widział równocześnie trzy tyczki* 2, 1, A albo 1, 2, B (rys. 25). Obserwator 1 ustawia swoją tyczkę w przybliżeniu na prostej AB, a następnie cofa się o 5 - 5 m od tyczki 1 na zewnątrz odcinka 1 B l ustawia obserwatora 2 na prostej 1 3. Z kolei obserwator 2 cofa się d J - ; i od tyczki 2 na zewnątrz odcinka 2 A i ustawie obserwatora 1 as prostej 2 A. Czynności te powtarzają obserwatorzy tak długo, aż kierunki 13 i 2 A pokryją się wzajemnie; wtedy punkty A, B, 1 i 2 znajdą się w jednaj płaszczyźnie pionowej. Dalsze punkty pośrednie w razie potrzeby wyznaczy my już metodą tyczenia w przód (rys. 20).

T omówionym przykładzie należy zwrócić uwagę, aby punkty 1 i 2 nie wypadły zbyt blisko siebie, ponieważ wtedy tyczenie mogłoby być mało do*