img032

52

itd* aż do ustalenia na prostej AB takich punktów 1 i 2, pomiędzy który-'•rai Łatwo nożna przetyczyć dowolną ilość punktów pośrednioh na dnie przeszkody. Staranne ustawiania tycj&ak aa.tu szczególne znaczenie, ponieważ dla przyspieszenia pracy musiny celować wierzchołki tyczek.

Tyczenie wstecz (przedłużenie) odcinka pro 3 t e j, Zdarza się, ie punkty pośrednie mają być wytyczona na prostej AB, lecz na zewnątrz odcinka AB (rys, 22). Tok postępowania może być wtedy dwojaki,

1.    Obserwator ustawia się w odległości 3 ~ 5 m od tyczki pomocnika C i sprowadza ją do płaszczyzny pionowej, przechodzącej przez punkty A i S. Tyczka C cofce być uBtawIaoa Da przedłużeniu prostej AB również przez samego obserwatora.

2,    Obserwator ustawia się w odległości 3 **• 5 ® od punktu A i, jak poprzednio, sprowadza tyczkę pomocnika, który zcajduja się eq punkcie C, do płaszczyzny pionowej, przechodzącej przez prostą AB.

Tf obu przypadkach odcinak BC powinien być mr?i8jazy niż V* AB, przedłużanie bowiem aa większe odległości nie jest dokładna. Sposób drugi stosuje się przy zadawaniu kierunku drążonego chodnika pod ziemią

Tyczenie odcinka prostej metodą ze ś r o d k a, Metodę tyczenia ze środka stosujemy w przypadku, goy punkty* A 1 B są wzajemnie niewidoczne, a przeszkodę stanowi możliwe do przejścia wzgórze, jak również wówczas, gdy punkty A i B są nlewidooznc lub słabo widoczne z powodu zbyt dużej odległości lub niekorzystnych warunków atmosferycznych (mgła, silna działanie promieni słonecznych w kierunku oczu obserwatora itd»). Tyczenie w tym przypadku polega na równo-czesnym wyznaczeniu co najmniej dwóch punktów pośrednich sposobem fczw, kolejnych przybliżeń.

Równoczesne wytyczenie dwóch punktów pośrudnich, W tym przypadku wystarczy dwóch obserwatorów i cztery tyczki. Rolę pomocnika spełniają na przemian obserwatorzy, ?ę Ur-stawieniu tyczek w punktach A i B obserwatorzy ustawiają się ze swoimi tyczkami tak, aby każdy z niob widział równocześnie trzy tyczki* 2, 1, A albo 1, 2, B (rys. 23). Obserwator 1 ustawia swoją tyczkę w przybliżeniu na prostej AB, a następnie cofa się o 3 - 5 & od tyczki 1 na zewnątrz odcinka 1 B i ustawia obserwatora 2 na prostej 1 3* Z kolei obserwator 2 cofa się c ) - ; a od tyczki 2 na zewnątrz odcinka 2 A i ustawie obserwatora 1 na prostej 2 A. Czynnośoi te p07/taxzają obserwatorzy tak długo, aż kierunki 1B i 2 A pokryją się wzajemnie; wtedy punkty i, B, 1 i 2 znajdą się w jednej płaszczyźnie pionowej. Dalsze punkty pośrednie w razie potrzeby wyznaczymy już metodą tyczenia w przód (rys. 20),

omówionym przykładzie należy zwrócić uwagę, aby punkty 1 1 2 nie wypadły zbyt blisko siebie, ponieważ wtedy tyczenie mogłoby być mało do*