IMG458 (5)

Stojący lub kołujący przy małej prędkości samolot wywiera na nawiej większe obciążenie niż samolot przy rozbiegu na drodze startowej, kiedy* t pujc siła wznoszenia. W związku z tym, że obciążenie przy małej prędki samolotu jest zbliżone do obciążenia statycznego, przyjęto obciążenie siaty ^ jako miarodajne przy wymiarowaniu nawierzchni. Należy dodać, że w mom_eJ^t lądowania samolotu obciążenie goleni jest ponad trzykrotnie większe od ^e tycznego. Jednakże w momencie uderzenia kół podwozia o nawierzchnię sza się powierzchnia styku opon z nawierzchnią pasa i w rezultacie narL jednostkowy opony zw iększa się tylko o 25% w stosunku do ciśnienia wywj*. nego przez stojący samolot, przy tym trwa to bardzo krótko (ułamek sekundy) Obserwacje wykazały, że istotniejszy wpływ na trwałość nawierzchni mapo^ rzalność obciążenia kołującego samolotu. Fakt ten uwzględnia się przez wp^ \ wadzenie współczynnika poprawkowego, uwzględniającego intensywność ruchu i Zwiększona intensywność ruchu występuje na drogach kołowania, plyi^J postojowych oraz na końcowych odcinkach dróg startowych.

Najczęściej na lotniskach o dużym obciążeniu ruchem stosowane są ^ wierzchnie betonowe (rys. 8.14) o dużej wytrzymałości, odporne na działanie smarów i paliw, na działanie podwyższonych temperatur spowodowanych działaniem gazów wydechowych odrzutowych silników samolotowych. Nawierzchnie betonowe wykonuje się w kształcie płyt prostokątnych o wymiarach boków od 4 do 7 m. Zapobiega to pęknięciom płyty wywoływanych skurczemJ betonu oraz zmianami temperatury. Stosowane są również nawierzchnie podatne,I zbudowane z kilku warstw, podobnie jak w drogach samochodowych. Dotyczy to sposobu ustalania grubości poszczególnych warstw nawierzchni, podbudowy oraz wzmocnienia podłoża naturalnego (por. rozdz. 6). Ponadto lotnisko wyposażone jest w techniczne i radiotechniczne urządzenia nawigacyjne.

8.2.3. Ograniczenia zabudowy w rejonie lotniska

Obszar powietrzny w rejonie lotniska musi być wolny od przeszkód mogących zagrozić bezpieczeństwu przy lądowaniu, starcie lub przeprowadzał manewrów statku powietrznego.

W związku z tym obszar ten ograniczony jest umownymi powierzchniami określającymi dopuszczalne położenie lub wysokość obiektów naturalnych i sztucznych w stosunku do pasów startowych lotniska.

Na rys. 8.18 przedstawione jest typowe lotnisko wraz z powierzchniami wyznaczającymi obszar wolny od przeszkód. Wolna przestrzeń powietrznamM lotniskiem wyznaczona jest powierzchnią wewnętrzną poziomo usytuowaną I na wysokości 40 - 45 m nad poziomem lotniska i rozciąga się w promieni 4000 m (dla lotnisk z identyfikatorem drogi startowej A, B i C). Powierzchna stożkowa wznosi się ku górze i rozchyla się na zewnątrz od krawędzi po-wierzchni poziomej wewnętrznej z pochyleniem 4-5%. Zewnętrzna grania powierzchni stożkowej znajduje się na wysokości 100 m. W otoczeniu kurnika wyróżnia się jeszcze poziomą powierzchnię zewnętrzną, na której może zaistnieć potrzeba ograniczenia wznoszenia wysokich konstrukcji. Wiąże«

, / bezpieczeństwem dla samolotów manewrujących i ułatwia skuteczność do lądowania. Obiekty o wysokości ponad 100 m uważa się za jtsłkody lotnicze. Jeżeli nie mogą być usunięte, należy je odpowiednio ,'makować. y_nj_c energetyczne napowietrzne stanowią przeszkodę, jeżeli mjttoW i| ^w odległości mniejszej niż 4 km od końców pasów startowych.

Rys. 8.18. Schemat płaszczyzn ograniczających wysokość zabudowy w rejonie lotniska