IMGA92 (2)

142 Warzywa paiankowate

W całorocznej lub przedłużonej uprawie, np. z rozsady szczepionej, mogę być stosowane trzy metody prowadzenia roślin: pionowa. ukośne i pionowe wysokie w szklarniach o wysokości ścian bocznych ponad 3 m. W uprawie trwającej 9—11 miesięcy rośliny mogą osiągnąć długość 6—7 m i zawiązać 28—32 grona (Pudelski. Piróg 1982).

• W pionowej metodzie prowadzenia roślin (rys. 7.9. 7.10 i 7.11) nad dwoma rzędami pomidorów biegną druty, do których przywiązane są sznurki. Ponadto nad ścieżką rozciągnięty jest trzeci drut. Rośliny przerastające drut. znajdujący się nad rzędem pomidorów, pochyla się nad ścieżką i w miarę wzrostu przewiesza nad drutem poprowadzonym wzdłuż ścieżki, a następnie nad drutem biegnącym wzdłuż rzędu roślin z drugiej strony ścieżki i opuszcza w dół. Tak prowadzone rośliny w drugiej połowie lata tworzą nad ścieżkami pewnego rodzaju J nel. Gdy druty założone są dosyć wysoki dla ułatwienia prac pielęgnacyjnych i zbio rów, pędy roślin znajdujące się nad ścieżkj zawiesza się na pętlach odpowiedniej długo, ści, wykonanych ze sznurka z tworzy*] sztucznego i zakończonych plastykową kuli ką (rys. 7.8). Długość pętli powinna być tą, dobrana, aby pracownik stojąc na ziem! mógł dosięgnąć pędu biegnącego poziomo nad ścieżką rękami na wpół wyciągniętymi ponad głową. Zastosowanie takich pęy, (mogą one pozostać na drutach przez kilki lat) ułatwia i przyspiesza czynności związana z prowadzeniem i wiązaniem roślin, pracami pielęgnacyjnymi oraz usuwaniem roślin po zakończonej uprawie, e Ukośne prowadzenie roślin (rys. 7.121 jest bardzo powszechnie stosowane w krajach Europy Zachodniej w całorocznej lub przedłużonej uprawie pomidora w workach

Rjs, 7,10. Schemat sadzenia i pionowego prowadzenia pomidora w szklarni blokowej o szerokości nawy 6,4 n lub szklarni wolno stojącej o szerokości 6 m (wymiary w cm)

foliowych, wełnie mineralnej i cienkowarstwowych kulturach przepływowych, a w zachodnich Niemczech także w uprawie z rozsady szczepionej.

Jeśli pomidor uprawia się w glebie lub w nie przykrytym folią podłożu organicznym, to ze względów fitosanitarnych wzdłuż rzędów roślin rozciąga się dodatkowy drut lub mocny sznurek na wysokości 60—70 cm. Do tego drutu, w miarę wzrostu roślin, przyczepia się dolną część łodygi, pozbawioną liści i owoców. Rośliny można przyczepiać za pomocą pętli ze sznurka zakończonych kulką, dzięki czemu podwieszanie kolejnych łodyg coraz bardziej pochylonych roślin wykonuje się łatwo i szybko. Dolnego drutu można nie zakładać, jeśli podłoże, w którym rosną rośliny, znajduje się w workach albo cala powierzchnia między rzędami roślin jest przykryta, np. białą folią, gdyż wówczas coraz dłuższe dolne odcinki łodyg spoczywają na folii.

Do podwieszania roślin zamiast zaczepów (rys. 7.12), na które nawija się około 7 m sznurka i które w miarę wzrostu roślin przesuwa się na górnym drucie, można zastosować inne rozwiązanie. Na górnym drucie. w odległościach odpowiadających odległościom roślin w rzędzie, zakłada się na stale (nieruchomo) haczyki z drutu. Sznurek, wychodzący spod rośliny prowadzony początkowo pionowo w górę, zaczepia się na haczyku znajdującym się nad rośliną, a potem na następnych haczykach w kierunku, w którym pochylają się rośliny. Koniec sznurka, leżącego na kilkunastu zaczepach, przywiązuje się do ostatniego haczyka, do którego sięgnął. Pochylanie roślin w miarę ich wzrostu polega na zdejmowaniu sznurka z kolejnych haczyków, do których roślina