Magazyn8901

Correggia. Pochodzi on ze zbiorów szambelana Lachnickiego, w których uchodził za dzieło Velasqueza, jakkolwiek absolutnie żadnych cech wielkiego hiszpańskiego artysty w niczem nie można się dopatrzeć. Co się tyczy podobieństwa z pracami Correggia, to ono się zaznacza w zbliżonym typie głowy Wenery, w ciepłym kolorycie całego obrazu, a głównie w miękkości przejść od światła do cieni; lecz wielkie wady rysunkowe i brzydka wałkowatość form obnażonych ciał wskazują, że mimo pewnych zalet jest to praca jakiegoś podrzędnego naśladowcy ¹.

MALARSTWO WENECKIE.

Rozłożona na wielu wyspach, pocięta kanałami Wenecya, klejnot Adryatyku, odzwierciadlająca mury swych marmurowych pałaców w przezroczystej toni błękitu morza, oblana blaskiem nieporównanego światła, kąpiąca się w tysiącznych refleksach promieni słonecznych, połyskująca wszystkimi ogniami drogocennych kamieni, Wenecya, lubująca się w przepychu wschodnich jedwabi, marmurów, mozajek i złota, rozwinęła malarstwo swoje w kierunku barwnym, kolorystycznym.

Inną przeto drogą szedł rozkwit tego malarstwa, spowodowany odgrodzeniem się Wenecyi od innych części Włoch, gdyż pozostawało ono czas bardzo długi pod wpływem bizantyjskim, a począwszy od swego zarania lubowało się w głębokich, jarzących kolorach i bogatych połyskach złota, stapiając je w harmonię gorącego kolorytu.

Nie rysunku dokładność jest jego siłą, tylko plama barwna w nim posiada znaczenie, nie poczucie formy, jako bryły, lecz jej malarskie ujęcie jest jego znamieniem, w przepychu więc i blasku kolorów leży jego urok pociągający; dlatego też sztuka wenecka wy-

83 6*

1

W Warszawie, w kościele pod wezwaniem Narodzenia N. Maryi Panny na Lesznie, w cyboryum wielkiego ołtarza jest umieszczona niewielka główka Chrystusa, jako »Ecce Homo«, uchodząca za pracę Correggia, gdy w rzeczy samej mały ten obrazek posiada cechy szkoły bolońskiej z XVII w., i może być pracą Guido-Reniego, lub innego współczesnego mu artysty.