Obraz
2 (42)

132 MAHOMET

jesr nawiedzony przez dżiny [duchy], ponieważ widział go nad czystym ho-

tyzontem.

Mahomet był półprzytomny lub znajdował się w transie, kiedy anioł Gabriel kazał mu powtarzać i zapamiętać posłanie, które mu właśnie przekazał. Rozkaz wydany Mahometowi przez anioła był bardzo podobny do poleceń wydanych przez innych Nadzorców wcześniejszym prorokom - Ezechielowi ze Starego Testamentu czy Janowi", autorowi Apokalipsy św. Jana.

Gdy Mahomet ocknął się, miał wrażenie, że słowa anioła były „wypisane w jego sercu". To bardzo ważne spostrzeżenie, ponieważ sugeruje, że Mahomet, podobnie jak Ezechiel, Jan i być może nawet Konstantyn, był poddany działaniu środków, które miały tak pobudzić jego umysł, aby przekazane mu posłanie zostało trwale zapisane w jego umyśle.

Owo posłanie było nową religią o nazwie „islam". Słowo „islam" znaczy „poddawać się”. Jego wyznawcy musieli poddać się Bogu. Wyznawcy islamu nazywani są „muzułmanami” od słowa „muslim” oznaczającego „tego, który się poddaje". Islam jest kolejną religią Nadzorców stworzoną w celu wszczepienia ludziom navyyku posłuszeństwa.

Najwyższą Istotą islamu jest „Allah”, który według Mahometa jest tym samym Bogiem, co żydowski i chrześcijański Jehowa. Dwa główne tematy Koranu to przepowiednia Dnia Sądu Ostatecznego i opis ziejącego „ogniem i siarką” piekła. Mahomet uhonorował Mojżesza i Jezusa jako dwóch poprzedzających go proroków Allaha oraz proklamował islam jako trzecie i ostateczne objawienie Boga, co znaczyło, że obowiązkiem wszystkich żydów i chrześcijan było przejście na tę religię. Żydzi i chrześcijanie nie wykazywali ochoty na podporządkowanie się żądaniom Mahometa, ponieważ ich własne religie przestrzegały ich przez „fałszywymi prorokami". W rezultacie wybuchły jedne z najkrwawszych w historii świata wojny.

Podobnie jak inne nadzorcze, poprzedzające go religie islam nie pozostawiał ludziom marginesu wolnej woli w sprawie jego przyjęcia lub odrzucenia. Aby rozwiać tę rozterkę, Mahomet wkroczył na drogę podboju. Niczym „natchniony bogiem" generalissimus utworzył armię i ruszył z nią nawracać „niewiernych" na swoją wiarę. Jego apokaliptyczna armia dokonała krwawego pokosu na większości terenów Środkowego Wschodu, włącznie z ważnymi ośrodkami chrześcijaństwa. Wojujące imperium muzułmańskie dotarło aż do Indii, gdzie elementy islamu zostały włączone do hinduizmu. Islamski podbój pochłonął życie niezliczonej liczby ludzi, ponieważ jego bojownicy mieli rozkaz dokonywania zastraszających ludobójstw, które były częścią ich misji mającej przynieść ludzkości utopię.

Dla większości „niewiernych" chrześcijan muzułmanie nie byli niczym więcej jak piymitywnymi, barbarzyńskimi poganami („niewierzącymi"). W rezultacie doszło do nieuniknionego konfliktu, w któty wciągnięte zostały miliony ludzi. Pięćset lat po śmierci Mahometa świat chrześcijański przygotował skoordynowaną akcję zbrojną mającą na celu wyrzucenie muzułmanów z Ziemi Świętej. Akcja ta znana jest pod nazwą krucjat.

Krucjaty chrześcijańskie, których celem było wyzwolenie z rąk muzułmanów Palestyny, trwały z przerwami od roku 1099 do 1270. Utarczki i mniejsze bitwy pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami miały miejsce już wcześniej, lecz dopiero ogłoszone przez papieża Urbana II w roku 1095 wezwanie do broni przekształciło te potyczki w zorganizowaną wojnę, w którą zaangażowani byli niemal wszyscy chrześcijańscy władcy Europy. Setki tysięcy chrześcijan zgłosiło się na ochotnika do udziału w krucjatach po otrzymaniu obietnicy błogosławieństw, lenn i łupów wojennych. Ochotnicy wywodzili się z prawie wszystkich klas społecznych. Papieskie wezwanie do broni dawało wielu chłopom pańszczyźnianym i wieśniakom możliwość uwolnienia uę spod władzy feudałów i nadzieję powrotu w chwale i bogactwie.

Początek krucjat był pomyślny, lecz krwawy. Latem roku 1099 chrześcijanie /dobyli Jerozolimę. Mimo sławienia cnót tycerskich maszerujący pod sztandarami chrześcijaństwa tycerze i wieśniacy często dopuszczali się pospolitych mordów i innych występków. Gdy w roku 1099 krzyżowcy wzięli Jerozolimę, wymordowali maczną część ocalałej ludności - innowierców. Kroniki podają, że ponad 10.000.

Krzyżowcy zabijali nie tylko muzułmanów, ale także żydów, któiych wielu i hrześcijan uważało za pogan. Rzeź żydów rozpoczęła się jeszcze przed pierwszą krucjatą do Ziemi Świętej. W roku 1095 frakcje chrześcijańskie zaczęły mordowanie żydów w Europie. Ludobójcza fala ruszyła od Nadrenii, gdzie została sprowokowana przez fałszywe plotki mówiące o rzekomym poiywaniu chrześcijańskich dzieci przez n.idreńskich żydów i składaniu ich jako ofiar w trakcie religijnych obrządków.

I ksterminacja żydów była ważnym elementem krucjat i ich mordowanie było kontynuowane nawet po ich zakończeniu.

Krucjaty doprowadziły do bardzo ważnej zmiany w Europie. Kilkadziesiąt lat pi/ed pierwszą z nich papież Grzegorz VII usiłował ustanowić ściślejszą kontrolę nad kościołem rzymskokatolickim w Europie. Do tego czasu stanowił on luźno związaną i u g.inizację rządzoną głównie przez osoby świeckie, której charakter wynikał z załomu przyjętych przez twórców chrześcijaństwa. Po wstąpieniu Urbana II na tron papieski i wezwaniu wszystkich dobtych chrześcijan do walki z pogańskimi muzułmanami chrześcijańscy książęta i możnowładcy zaczęli składać przyrzeczenie po-duweństwa papieżowi wspierając w ten sposób wcześniejsze wysiłki papieża Grzego-i/a VII zmierzające do centralizacji władzy. Siła papiestwa rosła wraz z postępem świętych wojen i liczbą ludzi deklarujących lojalność wobec papieża.

/a krucjatami kryło się Bractwo. Chrześcijańskie krucjaty były kierowane głównie pi/iv dwie potężne organizacje tycerskie mające związek z Bractwem: Kawalerów ./pii.tlnych i Kawalerów Świątyni („Templariuszy”).

Kawalerowie Szpitalni" wzięli swoją nazwę od prowadzonego przez siebie szpitala

Ino/olimie, który niósł pomoc pielgrzymom. Szpitalnicy rozpoczęli działalność w inki! 1048 jako zakon dobroczynny. Ich celem było niesienie pomocy i pociechy wwyitkim potrzebującym. Gdy pierwszym krucjatom udało się przejąć Święte wi.iuo, szpitalnicy zaczęli otrzymywać od bogatych krzyżowców szczodre finansowe wsparcie. W roku 1118, siedemdziesiąt lat po założeniu zakonu, szpitalnicy zmienili pi /ywódcę i cele. Zostali przemienieni w zakon tycerski, którego celem stała się walka . inii/nlmanami dążącymi do odbicia Jerozolimy. Wraz ze zmianą zadań nastąpiła też miiana ich nazwy; najpierw zostali „Zakonem Kawalerów Szpitalnych św. Jana”, i pnirm „Kawalerami św. Jana z Jeruzalem” lub po prostu „Kawalerami św. Jana”.