Obraz9 (33)

METODY INTEGRACJI FUNKCJONALNEJ GRUPY 147

jednostek organizacyjnych miejskich decyzje podejmowane były na szczeblu wojewódzkim, a nie powiatowym²⁶. W związku z tym decydent centralny i wojewódzki przeciążeni są decyzjami w sprawach lokalnych, instytucje niższego rzędu nie posiadają odpowiedniego autorytetu i działają nieskutecznie, bezwolnie i nie angażują ludności do aktywnego współdziałania, a tysiące pracowników i interesantów udają się codziennie do stolicy i miast wojewódzkich po decyzje;

5) W każdym systemie społecznym i w większości grup społecznych współistnieją elementy i składniki organizacji formalnej i nieformalnej. W związku z tym dochodzi często do rozdwojenia kompetencji i faktycznego rozdźwięku w podejmowaniu decyzji. Stąd też stosować należy ciągłe uzgadnianie organizacji formalnej z nieformalną. Amitai Etzioni zaleca następujące sposoby postępowania: absorbcję, czyli powierzanie odpowiednich czynności i stanowisk przywódcom nieformalnym; kooptację, tj. tworzenie różnego rodzaju stanowisk, zespołów doradczych, opiniodawczych, komisji, zespołów konsultacyjnych, powoływanie ekspertów itp., celem angażowania do współdziałania szerszego kręgu osób doświadczonych i fachowych, i jednocześnie rozładowywanie przez to napięć między decydentami i podwładnymi; formalizowanie utrwalonych zespołów współdziałania nieformalnego i przekształcania odpowiednich części struktury organizacyjnej danej społeczności, grupy czy systemu społecznego; doraźne formy współdziałania autorytetów nieformalnych; zapewnienie wymiany przywódców i kierowników w obrębie instytucji i zapobieganie dystansowaniu się kierowników i przełożonych od podległych i podwładnych²⁷.

III. Trzecia metoda zapewniania integracji funkcjonalnej w grupie dotyczy już stosunków między instytucjami. Obejmuje ona różne zabiegi, które można określić jako metodę organicznej transmisji lub zapewnienia funkcjonalnych powiązań między instytucjami. Chodzi tu o wszystkie sposoby, które zapewniają przejmowanie „produktów”, „wytworów” czy wyników działalności jednych instytucji przez inne instytucje - odbiorców. Talcott Parsons przypomina w jednej ze swych prac, że każdy system osiągając swoje cele, wytwarza jakieś efekty (outputs), które są wkładem (inputs) dla innego systemu.

Integracja funkcjonalna polega więc na takim powiązaniu instytucji, aby te wzajemne wytwory - wkłady były przejmowane bez przeszkód. Dysfunkcjo-nalność instytucji polega bowiem m.in. na tym, że różne instytucje pracują

²⁶    Tamże, s. 91.

²⁷    Cytuję za: M. H i r s z o w i c z, Wstęp do socjologii organizacji, Warszawa 1967.