Obraz)2 (5)

Rys. 29. Piec przenośny bez ram.

8.11. Piece przenośne w konstrukcji ramowej i bez rant. Piece przenośne w konstrukcji ramowej dla nowoczesnych niewielkich pomieszczeń są bardzo odpowiednie.

Piec przenośny można wykonywać tanio i szybko również poza pomieszczeniem przeznaczonym do ogrzania (nie wstrzymuje to wykończenia lokalu); może on być wniesiony i zainstalowany w pomieszczeni^ nawet po wykończeniu robót malar? skich. Sklepienie pieca ma grubość 8-S-ll cm ścianki boczne działowe 6 cm, kanałowe zewnętrzne 5-f-8 cm i drzwiczki paleniskowe hermetyczne. Taki piec zastępuje piec stały

0    średniej pojemności cieplnej, a jest od niego znacznie tańszy, gdyż na budowę przenośnego pieca w ramach zużywa się różne resztki środkowych

1    narożnikowych kafli. Piec przenośny kaflowy w ramach jest trwalszy od pieca stałego i można nim ogrzewać natychmiast po wykonaniu, a po 3 dniach nawet forsownie w nim palić.

Wydajność dobrze zbudowanego pieca przenośnego przy dwukrotnym paleniu na dobę może być doprowadzona do 800 kcal/godz z 1 m* całej powierzchni pieca, lecz wówczas warunki higieniczne ogrzewania będą znacznie gorsze.

Piece przenośne kaflowe przeznaczone do dalszego transportu przesusza się przez 3 dni za pomocą stopniowego przepalania drzazgami. Przy normalnych stratach ciepła piece przenośne o wielkościach w kaflach od l^jłX2VaX3 kafle do 2X3X5 kafli mogą być stosowane w pomieszczeniach mieszkalnych o objętości od 20 do 75 m^a. Piece przenośne kaflowe bez ram (rys. 29) są mniej trwałe w eksploatacji i podczas tran-

sportu, mają jednak bardziej estetyczny wygląd niż piece w ramach.

Rys. 30. Piec typu „Utermark".

&12. Piece opancerzone „Utermark". Piece opancerzone, okrągłe, z cegieł, w płaszczach blaszanych, specjalnej konstrukcji o dużej pojemności cieplnej i dużej wydajności, tak zwane utermarkowskie (od nazwiska konstruktora), już na początku XIX wieku cieszyły się w Rosji wielkim powodzeniem i miały tam największe zostosowanie.

; ; Piec „Utermark“ (rys. 30) miał palenisko a na dole, które było zasklepione żeliwną płytą b, z otworem c do jednego kanału w piecu. Gazy spalinowe kolejno przechodziły przez wszystkie sześć kanałów, aż do połączenia, górą z przewodem kominowym.

W środku pieca nad płytą paleniskową była * lipiieszczona pionowa rura blaszana d wychodząca nad sklepienie i obmurowana naokoło cegłą. U góry i u dołu rura ta była otwarta, dolna część ponad płytą paleniskową miała małe otwory boczne służące do cyrkulacji powietrza.

Płaszcz pieca składał się z kilku elementów pierścieniowych blaszanych? pionowo nitowanych lub spawanych, które łączyły się między sobą nasadzone jeden na drugi na wpust o głębokości 6-r8 cm, i opierały się na wytłoczonym naokoło każdego pierścienia rąbku. Często stosowano na połączeniach wąskie blaszane opaski, ściągane śrubą i nakrętką.

W okresie konstruowania pieca typu „Utermark" panowała powszechna opinia, że najkorzystniejszą konstrukcją jest piec wielokanałowy o kilku kanałach, wzdłuż których gazy albo unoszą się do góry, albo opadają. Konstrukcja taka miała na celu uzyskanie najdłuższej drogi obiegu gazów spalinowych w piecu.