Obraz5 (4)

137

Główną trudnością metody wybiegu jest dokładny pomiar prędkości obrotowej silnika po odcięciu doprowadzania paliwa i wyznaczenie wartości dco/dt. Przyspieszenie kątowe nie jest obliczane na podstawie przyrostów nieskończenie małych w sensie matematycznym, lecz z wykorzystaniem przyrostów skończonych. Ze względu na błędy najkorzystniej jest wyposażyć układ pomiaru prędkości obrotowej silnika w przetwornik analogowo-cyfrowy i zarejestrować dyskretną postać funkcji n(t). Wówczas popełnia się najmniejszy błąd wyznaczania wartości dco/dt. W przypadku rejestracji n(t) w postaci analogowej przyrost Aco i odpowiadający mu przyrost At należy ustalić wprost na wykresie przebiegu n(t), jak to pokazano na rys. 9.2. Wów'-czas przyspieszenie kątowe oblicza się z zależności:

137

e =

dco

dt

2

dn    An

■tc--w 2 • tc--.

dt    At

(9.16)

Rys. 9.2. Ilustracja sposobu wyznaczania przyśpieszenia kątowego wału korbowego

(9.17)

(9.18)

Jednym z istotnych problemów stosowania metody wybiegu jest także częsty brak dokładnej wartości J silnika. W takiej sytuacji użyteczna może być metoda podwójnego wybiegu. Dla dwóch przypadków ustalonej prędkości obrotowej wykonuje się pomiar n(t) od chwili odcięcia dopływał paliwa do silnika. W jednym przypadku obciążeniem inercyjnym jest układ korbowo-tłokowy samego silnika, którego wartość J nie jest znana. W drugim przypadku do koła zamachowego przytwierdza się dodatkowe obciążenie inercyjne, którego wartość Ja jest znana. Dla obu przypadków można zapisać:

J E = M_t,

(J + J_d)-e_d =M_t.

Jeżeli obydwa wybiegi wykonane zostały dla takiej samej początkowej prędkości obrotowej i nie uległa zmianie konstrukcja silnika, to opory ruchu silnika w obu przypadkach są identyczne. Po przyrównaniu stron powyższego równania wyznacza się najpierw J, którego wartość jest równa:

J = J

E + E_d

(9.19)