p0313

606 Rozdział 9. Poradnik redaktora

Oznaczenia literowe i liczbowe, którymi opatruje się objaśniane elementy ilustracji, należy w legendzie oraz w tekście zasadniczym publikacji wyróżnić jednolicie (zazwyczaj pismem pochyłym). Poszczególne składniki legendy rozdziela się przecinkami lub średnikami.

12.    STRESZCZENIE OBCOJĘZYCZNE

Streszczenia obcojęzyczne należy zamieszczać w publikacjach naukowych. W książkach jednego autora umieszcza się je po indeksach lub wykazach tabel, a w czasopismach i pracach zbiorowych - po każdym artykule i rozdziale. W zbiorach dzieł streszczenia obcojęzyczne należy umieszczać po odpowiednim dziele lub zbiorczo na końcu książki. Streszczenia podaje się zazwyczaj w języku angielskim (Summary), francuskim (Resume), niemieckim (Zusammenfassung) lub rosyjskim (Pe3ioMe). W książkach wchodzących W skład serii języki streszczeń powinny być jednakowe. Dopuszcza się umieszczanie dodatkowego streszczenia w języku nieużywanym w danej serii. Tytułem obcojęzycznego streszczenia powinno być tłumaczenie tytułu publikacji oraz określenie: Streszczenie podane w danym języku obcym. Streszczenia obcojęzyczne zaleca się również zamieszczać w publikacjach popularnonaukowych i zawodowych.

13.    TABELE SŁOWNO-LICZBOWE

Tabele słowno-liczbowe należą do materiałów uzupełniających tekst główny publikacji. Stanowią uproszczony sposób graficznego przedstawienia wielu wzajemnie powiązanych danych, których normalny układ tekstowy nie może oddać w sposób klarowny. Są często spotykanym składnikiem książek naukowych i technicznych. Występują także w prasie. Tabele należy umieszczać zaraz po tekście, do którego się odnoszą. Jeśli z jakichś względów jest to niemożliwe, można tabelę przenieść na następną stronę, a w tekście umieścić stosowny odsyłacz (np. patrz tab. na s. ...). Poszczególne tabele powinien poprzedzać napis: Tabela lub skrót Tab., kolejny numer oraz tytuł podający krótko treść tabeli, np.

Tabela 1. Różnice pomiędzy marketingiem transakcyjnym i marketingiem bezpośrednim

Tabela 2. Dziesięć największych marek w 1990 i 1996 roku

Numeracja tabel może być ciągła w obrębie całej publikacji lub odrębna dla każdego rozdziału. Jeżeli w danej publikacji partie tekstu oznacza się numeracją cyfrową wielorzędową, to podobną numerację można także zastosować w tabelach. Numer tabeli poprzedza się wówczas numerem rozdziału, w którym się ona znajduje, np. kolejne tabele w rozdziale 6 oznacza się: Tabela 6.1...., Tabela 6.2...., Tabela 6.3. ... itd. Tabele mogą się składać z tzw. główki i boczku oraz (fakultatywnie) z rubryk. Wyróżnia się tabelę z liniami (tabela, której rubryki pionowe lub poziome są oddzielone od siebie liniami) oraz tabelę bez linii,

inaczej układ tabelaryczny (tabela, której rubryki pionowe i poziome oddzielone są od siebie odstępami; wyjątek stanowi główka, która może się zawierać między liniami).

A. Główka tabeli

Główka to górna, wydzielona część tabeli, objaśniająca treść rubryk pionowych. Układ główki może być jednostopniowy lub wielostopniowy, np.

główka jednostopniowa

główka wielostopniowa

Teksty w główce powinny być umieszczone poziomo i każdy z nich powinien być wyjustowany pośrodku rubryki, tzn. w równych odległościach od linii poziomych i pionowych. Dopuszcza się - zwłaszcza w układach tabelarycznych -justowanie tekstów główki do lewej strony rubryki. Jeśli rubryki główki są wąskie, a trzeba w nich zawrzeć dużo treści, dopuszcza się pionowe składanie tekstu. Wyjątek stanowi wówczas tylko ta część główki, która objaśnia boczek tabeli. Wiersze pionowe można justować pośrodku wysokości rubryki główki lub rozpoczynać w równiej odległości od dolnej linii główki.

Pionowego składu tekstów główki nie zaleca się jednak stosować zbyt często, gdyż może na tym ucierpieć czytelność tabeli.

Teksty w głównych rubrykach główki rozpoczyna się wielkimi literami. Teksty dalszych stopni główki składa się małymi literami. Na końcu tekstów w główce nie stawia się kropki (chyba że jest to kropka należąca do skrótu, np.... w tys.). W główkach należy unikać przenoszenia wyrazów.