P1080011 (2)

iokoić zdfeóo

mi Jakoiczrfwoo

Przed rozpoczęciem analizy zdjęcia zawsze należy ocenie    ość. Następ

nie sprawdzić projekcję, prawidłowość oznaczenia strun,naświetlaj! filmu, prawidłowość fezy oddechowej. Problemy związa; H /dym z tydj parametrów mogą utrudnić interpretację zdjęda i prawidło «■ ię.

Projekcja

Pierwszą czynnością jest sprawdzenie, czy zdjęde zostało wyk ne w projefc cp przednkrtylną (AP) czy tybio-przedniej (PA). Projekcję okreUa się na pod stawie oceny kierunku przebiegu promienia centralnego lampy tc ..rgenowsłae

w stosimkn do dała pacjenta. W projekcji AP aparat rentgenowski znajduje się przed pacjentem, a kaseta z kliszą za mm. W projekcji PA promień kierowani jest od tyki, a kasetę z kliszą umieszcza się przed pacjentem. Standardowe zdjęda klatki piersiowej wykonywane są w projekcji PA, jednak w przypadkach nagłych często łatwiej jest wykonać zdjęde w projekcp AP, przy łóżku chorega Zdjęcia w projekcji AP powinny być oznaczone przez technika RTG, zdjęda w projekcji PA często nie są oznaczone, ponieważ wykonano je właśnie w standardowej projekcji. W przypadku wątpliwości, należy popatrzeć na łopatki, jeśli rzutują się na poła płucne - zdjęde wykonano w projekcji AP. jeśfi nie -prawdopodobnie w projekcji PA. Na zdjęciach klatki piersiowej w projekcji AP trzeba rozważnie oceniać wielkość i kształt serca i śródpiersia, ponieważ mogą odbiegać od rzeczywistych.

Zdjęcie Matki piersiowej w projekcji AP może być wykonane także wtedy,] gdy pacjent znajduje się w pozycji siedzącej łub lezącej. Technik powinien od-notować to na zdjęciach. Zwrócenie na to uwagi jest istotne, ponieważ obraz narządów klatki piersiową bardzo się różni w tych pozycjach w porównaniu; ze zdjęciem w pozycji pionowej.

Orientacja

Należy sprawdzić oznaczenia stron (prawa/lewa), nie zakładając, że serce zawsze znajduje się po lewą stronie. Dekstrokardia jest spotykana; częścią jednak może się zdarzyć, źe śródpiersie będzie pociągnięte lub przemieszczone przez zmiany patologiczne, zlokalizowane w płucach, Technicy radiologii za- ] bezpieczają się przed pomyłką, oznaczając strony na kliszy literami P lub L. Zawsze trzeba weryfikować te oznaczenia, pamiętając, źe technik też może po-! pełnić bSąd. W przypadku jakiekolwiek wątpłrwotó badane należy wykonać ponownie.

m jest zidentyfikowanie bliższych korków obojczyków i jed-- kolczystych kręgu, położonego między mmi. Powinny one ikiej samej odległości od wybranego wyrostka, jeśli jeden bliżej niż drugi, oznacza to, źe pacjent byt zrolowany pod-po tej stronie wydaje się jaśniejsze.

■świetlenia

Żeby <p .    r parametr, ogląda się dolną część dema serca. Trzony krę

gowe po.- . ć ledwo widoczne na jego tle. Jeśfi są one zbyt wyraźne, oznacza te .    m został przeeksponowany, a obserwator może przeoczyć

zmiany o vv^. wysycenm. Kiedy nie można zobaczyć trzonów kręgowych przez syl wetkę serca, zdjęcie jest medoeksponowaną a poła płucne są zbyt białe. Gdy porównuje się kilka zdjęć klatki piersiową tego samego pacjenta, trzeba sprawdzić, czy warunki ekspozycji były podobne.

Faza oddechowa

W celu dokonania oceny poziomu wdechu, należy potoczyć żebra powyżej przepony. Punkt środkowy prawą kopuły przepony powinien znajdować się między V a VH żebrem w odcinku przednim. Przedni odcinek żebra VI i tyiny odcinek żebra X powinny znajdować się nad przeponą. Gdy widać więcej żeber

- może to oznaczać, że pacjent cierpi na rozedmę płuc. Mniejsza liczba widocznych żeber wskazuje, że pacjent nie miał możliwości wykonana pełnego wdechu, np. z powodu bólu, wyniszczenia czy choroby podstawową. Istotne jest uwzględnienie tego parametru, ponieważ brak pełnego wdechu wywołuje wrażenie powiększenia serca, zacienienia dolnych odcinków płuc i przesunięcia tchawicy na stronę prawą.