P1350919

128

wpływające ujemnie na ruch. Z reguły pacjenci bardzo mocno na którym jeżdżą. Konieczność odbycia zajęć na innym koniu motelą ogromną barierę, która czasem jest nie do pokonania, dlatego konie powinny |§§h| jak najlepszym zdrowiem, by można było wyeliminować ryzyko „wypadnięcia" v H z pracy.

Praca w hipoterapii jest zajęciem ciężkim dla konia, dlatego musi on mieć jak najlepsze warunki bytowe. Dzienna praca konia nie powinna przekraczać 4 najlepiej z rozbiciem na przed- i popołudnie; ważne jest też zapewnienie codziennego swobodnego ruchu na pastwisku bądź padoku. Dla utrzymania koni w 4^ kondycji fizycznej i psychicznej konieczne są również normalne jazdy treningowy ujeżdżalni na przemian z wyjazdami w teren. Treningi takie powinny odbywać nę doświadczonym jeźdźcem, by koń nie był narażony na błędy popełniane przez mewą#,. I nych nowicjuszy.

Pokrój. Przede wszystkim koń „terapeutyczny” musi charakteryzować się rówi^ miernym, obszernym, miękkim, elastycznym ruchem, co w dużym stopniu zależy oi prawidłowego eksterieru. Oprócz cech budowy, zapewniających prawidłowy 1 obce ny ruch (skośna łopatka, prawidłowe postawy kończyn, zdrowe kopyta, silny i dobra I umięśniony zad), ważna jest budowa grzbietu. Zarówno grzbiet, jak i lędźwie misa 1 być proste, dosyć długie i szerokie, a przede wszystkim dobrze umięśnione. Kłaj. ! powinien być łagodnie wysklepiony i dobrze umięśniony. Jeźdźcowi siedzącemu m oklep (głównie tak prowadzi się zajęcia) nie mogą przeszkadzać wyrostki kolcowe I kręgów grzbietowych.

W hipoterapii obowiązuje indywidualny dobór konia do pacjenta, np. dla pacjenta zdużynt I przykurczem kończyn dolnych lepszy będzie koń o węższej kłodzie, natomiast db I pacjenta z zaburzeniami równowagi lepszy będzie koń o szerszym grzbiecie. Podobnie jea I z wysokością w kłębie. Przydatne są konie zarówno o wysokości w kłębie rzędu 120 I (dla dzieci i do asekuracji „z dołu”), jak i konie duże, o wysokości 150—160 cm w Id^ie I (dla pacjentów dorosłych, cięższych, sprawniejszych).

Jak wynika z powyższego ośrodek, w którym prowadzi się hipoterapię powinien dysponować kilkoma końmi, zróżnicowanymi pod względem pokroju. Wówczas możliwe js indywidualne dobranie konia, w zależności od pacjenta, jego wzrostu, wieku i poddawanego rehabilitacji schorzenia. Konie do pracy z osobami niepełnosprawnymi powił ny być odpowiednio wyselekcjonowane i przeszkolone. Zdarza się, że 1 niektóiyd przypadkach użytkuje się w hipoterapii konie nieodpowiadąjące opisanym powyaj kryteriom, powszechnie uznanym za właściwe (wiek, rasa, wysokość w któglf™

dopuszczalne, jeżeli koń odznacza się właściwym charakterem, temnerai 1 umiejętnościami.