P1680472

Prezydent może wypełniać pewną inspirującą rolę w zakresie kształtowa-I _nja polityki rządu, ale nie przesądzającą decyzji politycznych Rady Ministrów.

. ggodnie z art. 141 Konstytucji Prezydent może w sprawach szczególnej wagi i i*/o\ywać Radę Gabinetową, z tym zastrzeżeniem, że nie może ona wykonywać kompetencji Rady Ministrów. Konstytucyjna konstrukcja Rady Gabinetowej wyłącza jej funkcjonowanie w charakterze "super rządu", zbliża się zaś do koncepcji organu zapewniającego instytucjonalne formy współdziałania Prezydenta i rządu w sprawach zasadniczych dla polityki państwa.

4. Prezydent RP ma też wiele innych uprawnień, których nie sposób tu wszystkie omówić.

W gestii Prezydenta pozostaje grupa uprawnień w stosunku do organów władzy sądowniczej. Są one zasadniczo skromniejsze aniżeli w stosunku do parlamentu i rządu. Naturalnie wynika to z mechanizmów ustrojowych systemu parlamentarnego, a także daleko posuniętej autonomii władzy sądowniczej wolnej od wpływów egzekutywy.

Zasadniczą kompetencją Prezydenta w dziedzinie stosunków z władzą 1 sądowniczą jest powoływanie sędziów na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa (art. 179), a także organów kierowniczych (prezesów) w Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz w Trybunale Konstytucyjnym (art. 183, art. 185 oraz art. 194). Konstytucyjne kompetencje Prezydenta w stosunku do organów władzy sądowniczej określają jego wpływ na ich funkcjonowanie w sposób ograniczony. Ten zakres uprawnień ma uzasadnienie ustrojowe w atrybutach władzy głowy państwa, nie jest zaś związany z wpływem egzekutywy na władzę sądowniczą.

VI. Konstytucyjna pozycja Prezydenta RP została ukształtowana w nowej Konstytucji z 1997 r. według zasadniczych rozwiązań ustrojowych parlamentarnego systemu rządów. Konstytucja statuuje Prezydenta jako organ dualistycznej egzekutywy, jednakże pozbawiony zasadniczego wpływu na rząd i jego politykę.

Konstytucyjną pozycję Prezydenta wyznaczają przede wszystkim jego kompetencje, przy pomocy których realizuje on zadania arbitrażu politycznego oraz funkcje organu egzekutywy równoważącego władze państwowe, a zwłaszcza w układzie stosunków między legislatywą i egzekutywą.

Konstytucyjna koncepcja instytucji Prezydenta RP nie jest jednorodna. Na jej kształt niewątpliwie wpływ miała ewolucja poglądów członków Komisji Konstytucyjnej ZN. Na początku prac konstytucyjnych (1995 r.) został wyraźnie zarysowany model "słabego" Prezydenta, bliższy rozwiązaniom Konstytucji Marcowej, aby następnie (październik 1996 r. - marzec 1997 r.) wprowadzić rozwiązania zasadniczo zmieniające model ustrojowy Prezydenta, bliższy rozwiązaniom w MK z 1992 r. Konstytucyjny kształt instytucji Prezydenta jest też rezultatem daleko idących kompromisów głównych sił politycznych w Zgromadzeniu Narodowym. Prezydentura, podobnie jak całokształt rozwiązań systemu ustrojowego państwa w nowej Konstytucji, jest rezultatem kompromisu godzącego różne wizje ustrojowe zgłoszone w projektach konstytucyjnych.