P1680468

Y

Prezydent jako reprezentant państwa w stosunkach międzynarodowych I -fit stosowny zakres kompetencji określonych w Konstytucji. Obejmują one ¹ czynnej i biernej legacji oraz prawo ratyfikowania i wypowiadania omów K # ^nnarodowych (art. 133 ust. 1). Są to uprawnienia formalnie wyznaczające ^ i Ję Prezydenta w dziedzirue polityki zagranicznej. W praktyce ustrojowej rola K i «jest o wiele większa niż to wynika z normy przepisu konstytucyjnego, gdyż k ! najwyższego przedstawiciela państwa Prezydent realizuje także składając k . _t^i> państwowe, utrzymując oficjalne i robocze kontakty polityczne z szefomi j państw. Wydaje się, że nie należy także pomniejszać roli kreacyjnej i i j£zvdenta w kształtowaniu polityki zagranicznej państwa we współdziałaniu z i rfjaa. Konstytucja wręcz nakłada prawny obowiązek - niezależnie od 1 ^atakowanego obyczaju politycznego - współdziałania Prezydenta, rządu i { ffcsowego w sprawach zagranicznych ministra w zakresie polityki zagramcznej t | ;gt!33ust.3).

% | Szczególnie istotnym uprawnieniem Prezydenta w zakresie spraw nńędzy-1 pędowych jest prawo ratyfikowania i wypowiadania umów międzynarodo-- 4 gydt W stosunku do niektórych szczegółach umów międzynarodowych Kon-»    jpaty RP przewiefaije specjalną procedurę ich ratyfikacji a także ftypnwnadanta

a ąrzedmą ustawową zgodą Sejmu i Senatu łub za zgodą wyrażoną przez gród w trybie referendum (art. 89 ust. 1 i art. 90). Konstytucja wyraźnie t    ggdzkla uprawnienia Prezydenta i rządu w zakresie polityki traktatowej państwa,

f art. 146 ust.4 pkt 10 stanowi bowiem, że Rada Ministrów zawiera umowy aędzynaodowe wymagające ratyfikacji i zatwierdza (wypowiada) inne umowy i aędzynarodowe. Rolą ustrojową Prezydenta jest więc sprawowanie - w trybie gtyfikacji umów międzynarodowych - kontroli polityki zagranicznej rządu. .% jest to wyłącznie rola bierna, wynikająca z formalnej procedury, gdyż Prezydent, jak się wydaje, może odmówić ratyfikacji. Ratyfikując umowy ■ędzynaradowe, może on do pewnego stopnia również kształtować politykę aggmczną państwa. Funkcja kontrolna Prezydenta w stosunku do polityki nędzynarodowej rządu została w Konstytucji wzmocniona instytucją skargi Ib Trybunału Konstytucyjnego. Prezydent przed ratyfikacją może zwrócić się i ®TK z wnioskiem o zbadanie jej zgodności z Konstytucją (art. 133 ust. 3).

W konstytucyjnym katalogu kompetencji Prezydenta istotne są jego ąrawoienia w dziedzinie: zabezpieczenia obronności państwa oraz bezpie-aeastwa państwa w czasie pokoju i wojny. Pierwsza grupa obejmuje uprawnienia t zakresie najwyższego zwierzchnictwa nad Silami Zbrojnymi oraz uprawnienia I dotyczące zarządzania stanu wojny, mobilizacji i użycia Sił Zbrojnych (art.

I    153, art. 116 ust. 2 oraz art. 136). Istotną część kompetencji stanowią tutaj te,

[ core zawierają się w atrybutach najwyższego zwierzchnictwa Sił Zbrojnych,

arzegółowo określone w art. 134 ust. 2-5. Konstytucja nie określa precyzyjnie akty ustrojowej "najwyższego zwierzchnictwa Sił Zbrojnych"; można jednak | pcyjąć, że generalnie zwierzchnictwo Prezydenta nad Siłami Zbrojnymi mieści

II    sę * modelu zwierzchnictwa biernego. Nie obejmuje ono atrybutów faktycznego i j naczelnego dowództwa i kierowania Siłami Zbrojnymi. Konstytucja rozgranicza