page0124

116

Schnaase — Schneider

Das Deutsche Kunstblatt. Jest on professorem stowarzyszenia przyjaciół sztuki (Kunstfreunde) i ewangelickiego tawarzystwa sztuki religijnej.

Schneeberger (Antoni), doktor medycyny i filozofii, urodził się w Zurich 1530 r. i tamże sztuki lekarskiej uczył się pod sławnym Konradem Gesnerem a potem w Bazylei. W r. 1554 przybywszy do Polski przybrał ją sobie za ojczyznę i przez swe dzieła starał się być użytecznym. Po niejakim casie, dla pomnożenia jeszcze swojej umiejętności, odwiedził Montpellier we Francyi, zkąd znowu powróciwszy osiadł stale w Krakowie. Ztamtąd mając liczną i rozgałęzioną praktykę, cały kraj niemal zwiedził i wszędzie rozszerzał swoje w naukach przyrodniczych wiadomości; umarł w Krakowie 13 Marca 1581 r. Wydał z druku. 1) De multiplici salis usu (Kraków, 1562 w 8-ce). Drugi raz drukowane w zbiorze kilku dzieł Schneebergera w Frankfurcie 1581    2) Ca-

talogus medicamentorum simplicium seu Euporiston pestillentiae, tamże 1556 r., przedrukowane razem z dziełem Konrada Gesnera Ccisu Natwales et medicinales Q,uestiones, (Tiguri 1861 r. wyd. 3e we Frankere, 1605, czwarte w Leowardzie 1616). Pismo to w przekładzie polskim przez Jana Antoninusa, szwagra autora, wyszło z tytułem: Książki o zachowaniu zdrowia od zarazy morowego powietrza (Kraków, 1569 w 8-ce). 3) Dt bona mili-tum vcdetudate consercanda (tamże 1564 w 8-cc). 4) Gemma Amethystus swe Carbumulus Aethiops (tamże 1565 w 8-ce), w dziele tein podaje autor środki przeciw pijaństwa albo raczej (mówi Ossoliński) uczy jakby dużo pijąc me upić się. 5) Catalogus Stirpium guarundam laline et, polonice conscriptus (tamże 1557 w 8-ce). 6) Medicamentorum facile parabilium adoersus omnis generis cirticulorum doloris enumeratio (tamże 1580 w 8-ce, wyd. 2-e we Frankfurcie, 1581), razem z kilku innemi dziełami autora.    F. M >$.

Schneider (Jan Gottlob), filolog, nr. 1750 w Collmen pod Wurzen (w Sa-xonii), uczył się na uniwersytetach w Sehulpforta i Lipsku. Heyne ściągnął go do Getyngi i polecił Brunck’owi w Strasburgu, do pomucy przy wydawnictwie poetów greckich. Trzechletni pobyt tamże i znajomość z kilką lekarzami, skłonił go do śledzenia badań anatomicznych i przyrodzonych w^r dziełach starożytnych klassyków zawartych. W r. 1776 został professorem języków starożytnych przy uniwersytecie w Frankfurcie n. Odrą, a r. 1811 w Wrocławiu, gdzie zmarł w r. 1822. Najgłośniejsze z jego pism są: opracowanie Plutarcłća De puerorum educatione (Strasburg, 1775), Demetryjusza Falereusa De elo-cutione (Altenburg, 1779), Aealian’a De ncd.ura animalium (2 tomy, Lipsk 1784), Nikandra Atewipharmaca (Halle, 1792), Scripfores rei rusticae (4 tomy, Lipsk 1794—97), dzieł Xenefonta (4 tomy, 1801), Orfeusza Argonaidicci (Jena 1803), Witruwijusza (4 tomy, Lipsk I8u3) Arystotelesa Politica (2 tomy, Frankfurt, 1309), Historia de ammnlibns (4 tomy, Lipsk, 1812), fJecono-mica (Lipsk, 1815), bajek Ezopa (Wrocł. 1312), Epikurusa Physica et meteo-rologica (Lipsk, 1813), Teofrasta (5 tomów, Lipsk, 1818—21). Nader znakomitym jest jego słownik: Grosses hritlsches griech. deutsches Wórterbuch (2 tomy 1798, i Lipsk 1819—21). Nadto: Ichfhyologiae ueterum specimina (Frankfurt, 1782), Liter ar is che Deilrdge zur Naturgeschichte aus den alten SchriftsteGern (1786), Amphibiorumphysiotogia (2 zeszyiy, Frankf. 1790—97), Historia amphibiorum naturalis et titeraria (2 zeszyty, Jena, 1798—1801), Analecta ad h>stor‘am rei metallicae ceterum (Frankfurt, 1788). Dostarczył także kilku przekładów dzieł dotyczących nauk przyrodzonych.

Schneider (Antoni), znany przewódzca poruszenia ludowego w Vorarlbergu (w⁷ sąsiedztwie Tyrolu) przeciwko Francuzom w r. 1777 w miasteczku Weil er,